مترادف حالی : تفهیم، خاطرنشان، متوجه، ملتفت، آراسته، متحلی مزین، کنونی، فعلی، در حال، فور
برابر پارسی : هنگامی، هنگامی که، دلشادی
حالی
مترادف حالی : تفهیم، خاطرنشان، متوجه، ملتفت، آراسته، متحلی مزین، کنونی، فعلی، در حال، فور
برابر پارسی : هنگامی، هنگامی که، دلشادی
فارسی به انگلیسی
مترادف و متضاد
۱. تفهیم، خاطرنشان
۲. متوجه، ملتفت
۳. آراسته، متحلی مزین
۴. کنونی، فعلی
بیان شده، حالی
اسم
تفهیم، خاطرنشان
متوجه، ملتفت
آراسته، متحلی مزین
کنونی، فعلی
فرهنگ فارسی
( اسم ) آراسته مزین متحلی .
اصلش از مدینه طیبه و مولدش عباس آباد اصفهان
اصلش از مدینه طیبه و مولدش عباس آباد اصفهان
فرهنگ معین
(ق . ) = حالا: ۱ - همین که ، به محض این که . ۲ - آن گاه ، آن زمان .
( ~. ) [ ع . ] (اِفا. ) آراسته ، مزین ، متحلی .
( ~. ) [ ع . ] (اِفا. ) آراسته ، مزین ، متحلی .
( ~.) [ ع . ] (اِفا.) آراسته ، مزین ، متحلی .
(ق .) = حالا: 1 - همین که ، به محض این که . 2 - آن گاه ، آن زمان .
لغت نامه دهخدا
حالی . (اِخ ) از شعرای محمد شیبانی خان درسمرقند بود و چون پادشاه افاضل نواز آن شهر فتح کرد بدرگاه آمد. رجوع شود به رجال حبیب السیر ص 196. و چون بیشتر شهرت او به بنایی است ، بدان کلمه رجوع شود.
حالی. ( ع ص ) نعت فاعلی از حلی. بحلیه. متحلی. بزیور آراسته : و این قصیده که... بدرر تشبیهات حالیست و از معایب خالی. ( لباب الالباب ج 2ص 99 ). بعدل وافر سلطانی حالی گشت. ( جهانگشای جوینی ). جهان به ضیاء و روشنی حالی بود. ( جهانگشای جوینی ). || نعت فاعلی از حلوان و حلاوت. شیرین.
حالی. ( ق ) درحال.درساعت. فی الفور. فوراً. همان دم. دردم :
روستایی زمین چو کرد شیار
گشت عاجز که بود بس ناهار
برد حالی زنش ز خانه بدوش
گرده ای چند و کاسه ای دو سیار.
وز بر او بگشت حالی شاد.
حالی به وداع از اشک هر دو
لون شفق ارغوان ببینم.
حالی بسوخت جانم کردم از او سوءالی.
ره پیش گرفت زید حالی
میرفت چو بادلاابالی.
ورنه من و تیغ لاابالی.
فرس را راند حالی بر علفگاه.
بتی یارب چنان و خانه خالی.
سفالین بد آن کوزه حالی شکست.
سرش بازبرّند حالی بجای.
گشت روان این فلک آبگون.
رسم بدو راه ستم برگرفت.
نبودی کس که حالی جان ندادی.
حالی. ( ق ) درحال.درساعت. فی الفور. فوراً. همان دم. دردم :
روستایی زمین چو کرد شیار
گشت عاجز که بود بس ناهار
برد حالی زنش ز خانه بدوش
گرده ای چند و کاسه ای دو سیار.
دقیقی.
خربزه پیش وی نهاد اَشن وز بر او بگشت حالی شاد.
غضایری.
مردی را بر سر میل فرستادند و چند بار آن قضیب بر آن طشت زد حالی ابر برآمد و باران باریدن گرفت. ( مجمل التواریخ والقصص ). حالی بر جای خود سرد شد [ زن ]. ( کلیله و دمنه ). باید که آنجا حاضر باشی تا روزگار چه دست دهد. حالی صد دینار فرمود تا برگ رمضان سازم. ( چهارمقاله ). فرمود هیچ نگفتی حالی دوبیتی بگوی ، من برپای جستم و خدمت کردم و چنانکه آمد حالی این دوبیتی بگفتم. ( چهارمقاله ).حالی به وداع از اشک هر دو
لون شفق ارغوان ببینم.
خاقانی.
امروز پیشم آمد نالان و زار و گریان حالی بسوخت جانم کردم از او سوءالی.
خاقانی.
حالی هر دو را در خانه آورد. ( روضة العقول ). و خبر ورود به طخیرستان به سلطان رسید حالی کوچ کرد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 297 ).ره پیش گرفت زید حالی
میرفت چو بادلاابالی.
نظامی.
لیلی به من آورید حالی ورنه من و تیغ لاابالی.
نظامی.
فرودآوردش از شبدیز چون ماه فرس را راند حالی بر علفگاه.
نظامی.
نشست و باده پیش آورد حالی بتی یارب چنان و خانه خالی.
نظامی.
چو زد کوزه بر حوضه سنگ بست سفالین بد آن کوزه حالی شکست.
نظامی.
چو زاده شود کرّه بادپای سرش بازبرّند حالی بجای.
نظامی.
حالی از آن قطره که آمد برون گشت روان این فلک آبگون.
نظامی.
حالی از آن خطه قلم برگرفت رسم بدو راه ستم برگرفت.
نظامی.
در آن مجلس که او لب برگشادی نبودی کس که حالی جان ندادی.
نظامی.
چو تو حالی نهادی پای در پیش حالی . (اِخ ) سید عبداﷲ. اصلش از مدینه ٔ طیبه و مولدش عباس آباد اصفهان ، و پدرش از خُدّام کربلای معلی علی وافدیها الرحمة و الرضوان . خط نسخ او بر خط ریحان نوخطان خط نسخ میکشید و در سخن سنجی و سخن پردازی از اصلاح میرزا صائب بر خود می بالید، او راست :
طپد در سینه ام دل از خیال حلقه ٔ زلفش
چو گنجشکی که ماری گرددش در آشیان پیدا.
تغافل کردنت را عذر بسیار است میدانم
تو رابا یک جهان عاشق سر و کار است میدانم .
طپد در سینه ام دل از خیال حلقه ٔ زلفش
چو گنجشکی که ماری گرددش در آشیان پیدا.
تغافل کردنت را عذر بسیار است میدانم
تو رابا یک جهان عاشق سر و کار است میدانم .
(صبح گلشن ص 116).
حالی . (اِخ ) مولوی الطاف حسین ، وطنش پانی پت ، و در شاه جهان آباد نشو و نما یافته ، نکات علوم متعارفه را بخوبی شکافته . سنجیدگی و فهمیدگی از طبع والایش بر خود می بالد، و جودت وحدت دست و بازوی ذهن رسایش میمالد. نظم و نثر عربی و فارسی دارد و بکمال لطافت می نگارد، و از خدمات مولوی فیض الحسن سهارنپوری ،و اسداﷲخان غالب و نواب مصطفی خان بهادر دهلوی دستمایه ٔ فیض سخن دارد. هرچند نام و کلامش در نگارستان سخن مجملاً مرقوم بوده لکن اینک ترجمه و انتخاب سخنان خود رسانید. بناء علیه در این جا نیز ذکر حال و قال بزبان خامه و صفحه ٔ قرطاس رسیده (او راست ) :
چون نهد گوش بر ترانه ٔما
روَد از یاد ما فسانه ٔ ما
در سراب آب خضر می جویی
ای وفاجسته در زمانه ٔ ما
گوهری کز دو کون بیرون است
می توان یافت در خزانه ٔ ما.
یار با تست ، اگر جذبه ٔ گیرایی هست
یوسف آخر رود آنجا که زلیخایی هست .
من و از می دو سه پیمانه و یار و لب کشت
نه ز دوزخ بدلم بیم و نه پروای بهشت
هر کجا دل بخیال تو چمن آراید
گل و نسرین ز ارم آید و طوبی ز بهشت .
بود در ظرف مغان آب بقا
منت خضر کشیدیم عبث
عشق از خویش بریدن میخواست
حالی ازخلق بریدیم عبث .
شوقی بدوست راهنما داشتم چه شد
دردی به از هزار دوا داشتم چه شد
کارم ز سعی خضر بجایی نمی رسد
در ظرف خویش آب بقا داشتم چه شد.
بگذر از وسوسه ٔ عقل که منزل طلبان
راه از غول ره و چاره ز رهزن پرسند
دل ربایند و بما صبر و شکیب آموزند
جان ستانند و ز ما باعث شیون پرسند.
صید ناافکنده محو دست و بازوی خود است
این جوان روزی شکار خویشتن خواهد شدن
در غریبی طرح الفت افکنم با هر کسی
در دل گبر و مسلمانم وطن خواهد شدن .
سر برمفراز و خاک پای همه باش
دلها مخراش و در رضای همه باش
با خلق نیامیختن از خامی تست
ترک همه گیر و آشنای همه باش .
چون نهد گوش بر ترانه ٔما
روَد از یاد ما فسانه ٔ ما
در سراب آب خضر می جویی
ای وفاجسته در زمانه ٔ ما
گوهری کز دو کون بیرون است
می توان یافت در خزانه ٔ ما.
یار با تست ، اگر جذبه ٔ گیرایی هست
یوسف آخر رود آنجا که زلیخایی هست .
من و از می دو سه پیمانه و یار و لب کشت
نه ز دوزخ بدلم بیم و نه پروای بهشت
هر کجا دل بخیال تو چمن آراید
گل و نسرین ز ارم آید و طوبی ز بهشت .
بود در ظرف مغان آب بقا
منت خضر کشیدیم عبث
عشق از خویش بریدن میخواست
حالی ازخلق بریدیم عبث .
شوقی بدوست راهنما داشتم چه شد
دردی به از هزار دوا داشتم چه شد
کارم ز سعی خضر بجایی نمی رسد
در ظرف خویش آب بقا داشتم چه شد.
بگذر از وسوسه ٔ عقل که منزل طلبان
راه از غول ره و چاره ز رهزن پرسند
دل ربایند و بما صبر و شکیب آموزند
جان ستانند و ز ما باعث شیون پرسند.
صید ناافکنده محو دست و بازوی خود است
این جوان روزی شکار خویشتن خواهد شدن
در غریبی طرح الفت افکنم با هر کسی
در دل گبر و مسلمانم وطن خواهد شدن .
سر برمفراز و خاک پای همه باش
دلها مخراش و در رضای همه باش
با خلق نیامیختن از خامی تست
ترک همه گیر و آشنای همه باش .
(صبح گلشن صص 116-118).
حالی . (ع ص ) نعت فاعلی از حلی . بحلیه . متحلی . بزیور آراسته : و این قصیده که ... بدرر تشبیهات حالیست و از معایب خالی . (لباب الالباب ج 2ص 99). بعدل وافر سلطانی حالی گشت . (جهانگشای جوینی ). جهان به ضیاء و روشنی حالی بود. (جهانگشای جوینی ). || نعت فاعلی از حلوان و حلاوت . شیرین .
حالی . (ق ) درحال .درساعت . فی الفور. فوراً. همان دم . دردم :
روستایی زمین چو کرد شیار
گشت عاجز که بود بس ناهار
برد حالی زنش ز خانه بدوش
گرده ای چند و کاسه ای دو سیار.
خربزه پیش وی نهاد اَشن
وز بر او بگشت حالی شاد.
مردی را بر سر میل فرستادند و چند بار آن قضیب بر آن طشت زد حالی ابر برآمد و باران باریدن گرفت . (مجمل التواریخ والقصص ). حالی بر جای خود سرد شد [ زن ] . (کلیله و دمنه ). باید که آنجا حاضر باشی تا روزگار چه دست دهد. حالی صد دینار فرمود تا برگ رمضان سازم . (چهارمقاله ). فرمود هیچ نگفتی حالی دوبیتی بگوی ، من برپای جستم و خدمت کردم و چنانکه آمد حالی این دوبیتی بگفتم . (چهارمقاله ).
حالی به وداع از اشک هر دو
لون شفق ارغوان ببینم .
امروز پیشم آمد نالان و زار و گریان
حالی بسوخت جانم کردم از او سوءالی .
حالی هر دو را در خانه آورد. (روضة العقول ). و خبر ورود به طخیرستان به سلطان رسید حالی کوچ کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 297).
ره پیش گرفت زید حالی
میرفت چو بادلاابالی .
لیلی به من آورید حالی
ورنه من و تیغ لاابالی .
فرودآوردش از شبدیز چون ماه
فرس را راند حالی بر علفگاه .
نشست و باده پیش آورد حالی
بتی یارب چنان و خانه خالی .
چو زد کوزه بر حوضه ٔ سنگ بست
سفالین بد آن کوزه حالی شکست .
چو زاده شود کرّه ٔ بادپای
سرش بازبرّند حالی بجای .
حالی از آن قطره که آمد برون
گشت روان این فلک آبگون .
حالی از آن خطه قلم برگرفت
رسم بدو راه ستم برگرفت .
در آن مجلس که او لب برگشادی
نبودی کس که حالی جان ندادی .
چو تو حالی نهادی پای در پیش
بکنجی هر کسی گیرد سر خویش .
بعیدآرای ابروی هلالی
ندیدش کس که جان نسپرد حالی .
کسی کو ده کمان حالی کشیدی
کمانش را به حمالی کشیدی .
وز آنجا رخت بربستند حالی
ز گلها سبزه را کردند خالی .
حریفی جنس دید و خانه خالی
طبق پوش از طبق برداشت حالی .
الماس و سهاله و شکر داشت
حالی سَبَلم ز دیده برداشت .
گرفتندحالی جوانمرد را
که حاصل کنی سیم یا مرد را.
|| آنگاه . آن زمان : حالی طاقت حرکت نداشت [ شتربه ] . (کلیله و دمنه ).
چو آن سیمین بران در عیش رفتند
حجاب شرم حالی برگرفتند.
|| اکنون . این زمان : این طائفه اگرچه حالی پیغامها بر این جمله دادند و رضاطلبی میکنند. (تاریخ بیهقی ص 597). وزیر آنچه بشنیده بود و پرسیده از حاکم مطوعی تمامتر با شرح و بسط بر رأی عالی بازراند وصلاح و فسادی که بود بازنمود، و حالی سکونتی پیدا آمد. (تاریخ بیهقی ص 601). و فرمود که به کفایت تو حالی این کار تسکین یافتی . (تاریخ بیهقی ص 601). من حالی خود در این ولایت ام و چون بازگردم گذار من بر شما باشد. (اسکندرنامه نسخه ٔ سعید نفیسی ).
کشتند در این راه بسی عاشق بی تیغ
کز خون یکی عاشق حالی اثری نیست .
حالی تحویل صواب نمی نماید. (کلیله و دمنه ). حالی بصلاح آن لایقتر که تدبیر اندیشی . (کلیله و دمنه ).
حالی بر او هرکه درآید به سوءالی
آسوده دلی یابد حالی و مآلی .
چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت
حافظ مکن شکایت تا می خوریم حالی .
من آدم بهشتیم اما در این سفر
حالی اسیر عشق جوانان مهوشم .
از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت
یک چند نیز خدمت معشوق و می کنم .
|| زمانی . وقتی :
کردیم بسی جام لبالب خالی
تا بو که نهیم لب بر آن لب حالی .
همه در گرد شیرین حلقه بستند
چو حالی برنشست او برنشستند.
چو سلطان خود کند حالی رسولی
رسولی ّ دگر باشد فضولی .
- حالی را؛ فعلاً. اکنون : و فرمودند که حالی را بجرجانیه رود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 156). و تقدیم درباره ٔ تو به اتمام رسدو حالی را قومی در اعتداد تو آورده شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 264).
- حالی که ؛ همین که . بمحض آنکه . وقتی که : گفتم ... کتاب گلستانی تصنیف توانم کردن ... که باد خزان را بر ورق او دست تطاول نباشد... حالی که من این سخن بگفتم دامن گل بریخت ودر دامنم آویخت که الکریم اذا وعد وفی . (گلستان ). حالی که من این سخن بگفتم ، عنان طاقت و تحمل از دست درویش بدررفت . (گلستان ). و در بحر مکاشفت مستغرق گشته حالی که از آن حالت بازآمد. (گلستان ). حالی که از این معامله بازآمد یکی از محبان گفت از این بوستان که بودی ما را چه تحفه آوردی ؟ (گلستان ). || (ص ) جلد. (غیاث ). چست .
روستایی زمین چو کرد شیار
گشت عاجز که بود بس ناهار
برد حالی زنش ز خانه بدوش
گرده ای چند و کاسه ای دو سیار.
دقیقی .
خربزه پیش وی نهاد اَشن
وز بر او بگشت حالی شاد.
غضایری .
مردی را بر سر میل فرستادند و چند بار آن قضیب بر آن طشت زد حالی ابر برآمد و باران باریدن گرفت . (مجمل التواریخ والقصص ). حالی بر جای خود سرد شد [ زن ] . (کلیله و دمنه ). باید که آنجا حاضر باشی تا روزگار چه دست دهد. حالی صد دینار فرمود تا برگ رمضان سازم . (چهارمقاله ). فرمود هیچ نگفتی حالی دوبیتی بگوی ، من برپای جستم و خدمت کردم و چنانکه آمد حالی این دوبیتی بگفتم . (چهارمقاله ).
حالی به وداع از اشک هر دو
لون شفق ارغوان ببینم .
خاقانی .
امروز پیشم آمد نالان و زار و گریان
حالی بسوخت جانم کردم از او سوءالی .
خاقانی .
حالی هر دو را در خانه آورد. (روضة العقول ). و خبر ورود به طخیرستان به سلطان رسید حالی کوچ کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 297).
ره پیش گرفت زید حالی
میرفت چو بادلاابالی .
نظامی .
لیلی به من آورید حالی
ورنه من و تیغ لاابالی .
نظامی .
فرودآوردش از شبدیز چون ماه
فرس را راند حالی بر علفگاه .
نظامی .
نشست و باده پیش آورد حالی
بتی یارب چنان و خانه خالی .
نظامی .
چو زد کوزه بر حوضه ٔ سنگ بست
سفالین بد آن کوزه حالی شکست .
نظامی .
چو زاده شود کرّه ٔ بادپای
سرش بازبرّند حالی بجای .
نظامی .
حالی از آن قطره که آمد برون
گشت روان این فلک آبگون .
نظامی .
حالی از آن خطه قلم برگرفت
رسم بدو راه ستم برگرفت .
نظامی .
در آن مجلس که او لب برگشادی
نبودی کس که حالی جان ندادی .
نظامی .
چو تو حالی نهادی پای در پیش
بکنجی هر کسی گیرد سر خویش .
نظامی .
بعیدآرای ابروی هلالی
ندیدش کس که جان نسپرد حالی .
نظامی .
کسی کو ده کمان حالی کشیدی
کمانش را به حمالی کشیدی .
نظامی .
وز آنجا رخت بربستند حالی
ز گلها سبزه را کردند خالی .
نظامی .
حریفی جنس دید و خانه خالی
طبق پوش از طبق برداشت حالی .
نظامی .
الماس و سهاله و شکر داشت
حالی سَبَلم ز دیده برداشت .
اوحدالدین کرمانی .
گرفتندحالی جوانمرد را
که حاصل کنی سیم یا مرد را.
(بوستان ).
|| آنگاه . آن زمان : حالی طاقت حرکت نداشت [ شتربه ] . (کلیله و دمنه ).
چو آن سیمین بران در عیش رفتند
حجاب شرم حالی برگرفتند.
نظامی .
|| اکنون . این زمان : این طائفه اگرچه حالی پیغامها بر این جمله دادند و رضاطلبی میکنند. (تاریخ بیهقی ص 597). وزیر آنچه بشنیده بود و پرسیده از حاکم مطوعی تمامتر با شرح و بسط بر رأی عالی بازراند وصلاح و فسادی که بود بازنمود، و حالی سکونتی پیدا آمد. (تاریخ بیهقی ص 601). و فرمود که به کفایت تو حالی این کار تسکین یافتی . (تاریخ بیهقی ص 601). من حالی خود در این ولایت ام و چون بازگردم گذار من بر شما باشد. (اسکندرنامه نسخه ٔ سعید نفیسی ).
کشتند در این راه بسی عاشق بی تیغ
کز خون یکی عاشق حالی اثری نیست .
سنائی .
حالی تحویل صواب نمی نماید. (کلیله و دمنه ). حالی بصلاح آن لایقتر که تدبیر اندیشی . (کلیله و دمنه ).
حالی بر او هرکه درآید به سوءالی
آسوده دلی یابد حالی و مآلی .
سوزنی .
چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت
حافظ مکن شکایت تا می خوریم حالی .
حافظ.
من آدم بهشتیم اما در این سفر
حالی اسیر عشق جوانان مهوشم .
حافظ.
از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت
یک چند نیز خدمت معشوق و می کنم .
حافظ.
|| زمانی . وقتی :
کردیم بسی جام لبالب خالی
تا بو که نهیم لب بر آن لب حالی .
سعدی (رباعیات ).
همه در گرد شیرین حلقه بستند
چو حالی برنشست او برنشستند.
نظامی .
چو سلطان خود کند حالی رسولی
رسولی ّ دگر باشد فضولی .
پوریای ولی .
- حالی را؛ فعلاً. اکنون : و فرمودند که حالی را بجرجانیه رود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 156). و تقدیم درباره ٔ تو به اتمام رسدو حالی را قومی در اعتداد تو آورده شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 264).
- حالی که ؛ همین که . بمحض آنکه . وقتی که : گفتم ... کتاب گلستانی تصنیف توانم کردن ... که باد خزان را بر ورق او دست تطاول نباشد... حالی که من این سخن بگفتم دامن گل بریخت ودر دامنم آویخت که الکریم اذا وعد وفی . (گلستان ). حالی که من این سخن بگفتم ، عنان طاقت و تحمل از دست درویش بدررفت . (گلستان ). و در بحر مکاشفت مستغرق گشته حالی که از آن حالت بازآمد. (گلستان ). حالی که از این معامله بازآمد یکی از محبان گفت از این بوستان که بودی ما را چه تحفه آوردی ؟ (گلستان ). || (ص ) جلد. (غیاث ). چست .
فرهنگ عمید
آراسته.
۱. آگاه؛ متوجه؛ ملتفت.
۲. فعلی؛ کنونی.
۳. [قدیمی] مناسب حال.
⟨حالی شدن: (مصدر لازم، مصدر متعدی) [عامیانه] دریافتن؛ فهمیدن؛ درک کردن.
⟨حالی کردن: (مصدر متعدی) [عامیانه] بیان کردن مطلبی برای کسی تا خوب بفهمد و دریابد؛ فهماندن.
۱. به‌محض اینکه.
۲. درحال؛ درساعت؛ دردم؛ دروقت: ◻︎ در آن مجلس که او لب برگشادی / نبودی تن که حالی جان ندادی (نظامی۲: ۲۱۵)، ◻︎ گرفتند حالی جوانمرد را / که حاصل کن این سیم یا مرد را (سعدی۱: ۸۵).
۳. اکنون؛ حالا.
۴. در آن موقعیت.
آراسته.
۱. آگاه، متوجه، ملتفت.
۲. فعلی، کنونی.
۳. [قدیمی] مناسب حال.
* حالی شدن: (مصدر لازم، مصدر متعدی ) [عامیانه] دریافتن، فهمیدن، درک کردن.
* حالی کردن: (مصدر متعدی ) [عامیانه] بیان کردن مطلبی برای کسی تا خوب بفهمد و دریابد، فهماندن.
۱. به محض اینکه.
۲. درحال، درساعت، دردم، دروقت: در آن مجلس که او لب برگشادی / نبودی تن که حالی جان ندادی (نظامی۲: ۲۱۵ )، گرفتند حالی جوان مرد را / که حاصل کن این سیم یا مرد را (سعدی۱: ۸۵ ).
۳. اکنون، حالا.
۴. در آن موقعیت.
۱. آگاه، متوجه، ملتفت.
۲. فعلی، کنونی.
۳. [قدیمی] مناسب حال.
* حالی شدن: (مصدر لازم، مصدر متعدی ) [عامیانه] دریافتن، فهمیدن، درک کردن.
* حالی کردن: (مصدر متعدی ) [عامیانه] بیان کردن مطلبی برای کسی تا خوب بفهمد و دریابد، فهماندن.
۱. به محض اینکه.
۲. درحال، درساعت، دردم، دروقت: در آن مجلس که او لب برگشادی / نبودی تن که حالی جان ندادی (نظامی۲: ۲۱۵ )، گرفتند حالی جوان مرد را / که حاصل کن این سیم یا مرد را (سعدی۱: ۸۵ ).
۳. اکنون، حالا.
۴. در آن موقعیت.
کلمات دیگر: