جنباننده شانه را آنکه از نگاه بشانه فال گوید
کتاف
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
کتاف. [ ک ِ ] ( ع اِ ) رسن که دست را سپسایکی بدان بندند. ج ، کُتف. ( منتهی الارب ). ریسمانی که به آن چیزی را استوار کنند. ج ، کُتف. ( از اقرب الموارد ). رسنی که بدان دست پس سر بندند. ( یادداشت مؤلف ).
کتاف. [ ک ُ ] ( ع اِ ) درد شانه جای. ( منتهی الارب ). درد کتف. ( از اقرب الموارد ).
کتاف. [ک َت ْ تا ] ( ع ص ) جنباننده شانه را. ( منتهی الارب ). فالگیر با کتف و او کسی است که در شانه می نگرد و با آن فال گویی می کند. ( از اقرب الموارد ). شانه بین. کت بین. آنکه از نگاه بشانه فال گوید. ( از ناظم الاطباء ).
کتاف. [ ک ُ ] ( ع اِ ) درد شانه جای. ( منتهی الارب ). درد کتف. ( از اقرب الموارد ).
کتاف. [ک َت ْ تا ] ( ع ص ) جنباننده شانه را. ( منتهی الارب ). فالگیر با کتف و او کسی است که در شانه می نگرد و با آن فال گویی می کند. ( از اقرب الموارد ). شانه بین. کت بین. آنکه از نگاه بشانه فال گوید. ( از ناظم الاطباء ).
کتاف . [ ک ِ ] (ع اِ) رسن که دست را سپسایکی بدان بندند. ج ، کُتف . (منتهی الارب ). ریسمانی که به آن چیزی را استوار کنند. ج ، کُتف . (از اقرب الموارد). رسنی که بدان دست پس سر بندند. (یادداشت مؤلف ).
کتاف . [ ک ُ ] (ع اِ) درد شانه جای . (منتهی الارب ). درد کتف . (از اقرب الموارد).
کتاف . [ک َت ْ تا ] (ع ص ) جنباننده شانه را. (منتهی الارب ). فالگیر با کتف و او کسی است که در شانه می نگرد و با آن فال گویی می کند. (از اقرب الموارد). شانه بین . کت بین . آنکه از نگاه بشانه فال گوید. (از ناظم الاطباء).
کلمات دیگر: