گچساران

گچساران . [ گ َ ] (اِخ ) قصبه ٔ مرکز بخش گچساران شهرستان بهبهان . این قصبه تقریباً در 85هزارگزی جنوب خاوری بهبهان و سر راه شوسه ٔ بهبهان به گچساران واقع شده است . موقع طبیعی آن کوهستانی و هوای آن معتدل و مالاریائی است . سکنه ٔ آن در حدود 2500 تن ، مذهب اهالی شیعه و زبان سکنه فارسی و لری است . آب خوردن قصبه بوسیله ٔ لوله تأمین میگردد. محصول عمده لبنیات ، غلات و شغل مردان زراعت ، حشم داری ، کارگری شرکت نفت و صنایع دستی زنان گلیم و عبا بافی است . راه شوسه و دو دبستان دارد و دارای چاه نفت است (اکنون استخراج میشود). در این قصبه شعبه ٔ فرهنگ ، بخشداری ، ژاندارمری ، شهربانی ، دارائی و پلیس دایر است . ساکنین از طایفه ٔ بابوئی هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).

گچساران . [ گ َ ] (اِخ ) نام یکی از بخش های شهرستان بهبهان ، محدود است ازشمال به بخش کهگیلویه ، از خاور و جنوب به شهرستان شیراز و از باختر به بخش حومه ٔ بهبهان . این بخش کوهستانی و هوای آن معتدل و مالاریائی است و از دو دهستان به نام پشتکوه و زیر کوه باشت و بابوئی تشکیل شده و دارای 43 آبادی بزرگ و کوچک و در حدود 14هزار تن جمعیت است . مرکز بخش قصبه ٔ گچساران ، و زبان مادری ساکنین لری و فارسی است . محصول عمده ٔ بخش غلات ، لبنیات ، کنجد و برنج میباشد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).