ناخورده

( صفت ) آنکه چیزی رانخورد: چون خورشید آسمان برنده خوردی پز خلق و ناخورنده . ( تحفه العراقین ) مقابل خورنده .

ناخورده. [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) نخورده. مقابل خورده. رجوع به خورده و نخورده و خوردن شود :
اگر بچه شیر ناخورده سیر
بپیچد کسی در میان حریر.تو با رستم شیر ناخورده سیر
میان را ببستی چو شیر دلیر.یکی کودکی دوختند از حریر
ببالای آن شیرناخورده سیر.نهنگی بما برگذر کرده گیر
همه گنج ناخورده را خورده گیر.لذت نعمت اندر آن است که نادیده ببینی و ناخورده بخوری. ( قابوسنامه ).
چو گندم گوژ و چون جو زردم از تو
جوی ناخورده گندم خوردم از تو.اگر سودی نخواهی زو زیان نیست
بود ناخورده یخنی باک از آن نیست.دل چون بشنید این سخن زو
ناخورده شراب گشت مدهوش.گفتن از زنبور بی حاصل بود
با یکی در عمرخود ناخورده نیش.