لاویان

کتاب سوم از پنج سفر است که در آن قوانین و آئین لاویان و کاهنان و هدایا و قربانیهای ایشان است . عبرانیان آنرا شریعت کاهنان خوانند . نظر همگانی بر این است که این کتاب میباید از تصنیفات موسی باشد گرچه محتمل است هارون نیز وی را در آن یاری کرده . تاریخ کتاب لاویان ماه اول سال دوم بعد از خروج بنی اسرائیل از مصر است .
لاوی و منسوب بدان یعنی اشخاصی که از اولاد لاوی سومین پسر یعقوب اند گاهی این لفظ بمعنی کاهنان نیز استعمال میشود

لاویان. ( اِخ ) ج ِ لاوی و منسوب بدان ، یعنی اشخاصی که از اولاد لاوی سومین پسر یعقوب اند. گاهی این لفظ به معنی کاهنان نیز استعمال شده است. ( ایران باستان ج 2 حاشیه ص 1160 ). در قاموس کتاب مقدس آمده : گاهی اوقات کلمه لاوی و لاویان برای جمیع اولاد لاوی استعمال شده است ( خروج 6:25 لا 25:32 عد 35:2 یوشع 21:3 و 41 ) و گاهی از اوقات اختصاص به نسل لاوی دارد به جز خانواده های هارون و کهنه ( اول پادشاهان 8:4 عزرا 2:2:70 یوحنّا 1:19 ) و گاهی از اوقات همچو صفتی از برای کهنه استعمال میشود یعنی که از سبط لاوی متسلسل است ( تثنیه 17:18 یوشع3:3 ) اما معنی ثانوی که قصد از سبط لاوی باشد غیر ازسلسله کهنه بیشتر در کتاب مقدس وارد است. و در سفرپیدایش به هیچوجه اشاره به تقدیس و تعیین لاویان نیست مگر در وقتی که در فقره گوساله با موسی از برای خداوند غیرت کشیدند. از آن پس از برای خدمت مقدس معین گشتند ( تثنیه 10:8 و 9 و 33:8 و 11 ) و در وقت تعیین ایشان عدد مردان 22000 و عدد اول زادگان جمیع اسباط22273 نفر بودند و قوم فدیه آنهائی را که افزون بودند هریک را پنج شاقل دادند ( سفر اعداد 3:45 - 51 ) و این مبلغ مطابق همان مقداری بود که از برای فدیه اول زادگان انسان و حیوانات نجس و چیزهای مهیب لازم بود( لاویان 27:6. سفر اعداد 18:16 ) و قوم لاوی واسطه قوم و کاهنان بودند و ایشان را جایز نبود که قربانی گذرانند و بخور سوزانند و نیز جایز نبود که اشیاء مقدسه را بدون پرده و پوشش ملاحظه کنند ( سفر اعداد 4:5 ) لکن ایشان از سایرین به تابوت سکینه نزدیکتر بودند چنانکه چادر جماعت را هنگام کوچ کردن ایشان بر میداشتند و در وقت فرود آمدن و منزل کردن برپا مینمودند. و از برای وظیفه خدمت خود بعد از شست و شو و تراشیدن بدن حاضر میشدند. خلاصه واجبات بنی لاوی در نهایت دقت معین بود و به سه بهره منقسم بودند: قهاتیان و جرشونیان و مراریان ؛ بهره اول بردارندگان ظروف مقدسه ؛ بهره دوم بردارندگان اقسام خیمه و بهره سوم بردارندگان لوحها و ستونها بودند. و شهرهائیکه به لاویان اختصاص داشت چهل و هشت شهر با اطراف آنها بمسافت هزار ذرع از همه طرف مختص آنها بود یعنی سیزده شهر از برای کاهنان و شش شهر از برای بست بتوسط قرعه تعیین یافت در میان اسباط. و لاویان را غیر از این شهرها و اطراف آنها عشر تمام محصولات از حیوانات و نباتات نیز بود واز این عشر ایشان بکاهنان میدادند ( سفر اعداد 18:20- 32 ) و در هر سه سال یک دفعه عشر ثانوی نیز میگرفتند و نیز در هنگام خدمت بعضی وظایف دیگر علاوه بر آنهائی که ذکر شد داشتند. و در ایام داود عدد کهنه به 38000 رسید که 24000 آنها از برای خدمات معینه مقرر گشتند و 6000 نفر از برای تعلیم شریعت و اجرای احکام معین شدند و 4000 از برای وظیفه دربانی و 400 نفر از برای خواندن و نواختن آلات طرب بودند این ها را فرقه فرقه نموده هر فرقه بنوبت خود از شهرهای خودشان برای خدمت مقدس حاضر میشدند ( اول تواریخ ایام 23: و 24:20 - 31 و 25:26 ) و در وقتی که سبط اسرائیل از یهوداجدا گشتند سبط لاویان با یهودا همدست گردیدند ( دوم تواریخ ایام 11:13 - 15 ) و ایشان را در تدبیر آن مملکت مخصوصاً در ایام یهوشافاط ( دوم تواریخ ایام 19:8 -11 و 20:14 - 28 و یوحنا اشعیا 2 تو 23:1 - 8 و حزقیا دوم تواریخ 29:3 - 36 و 30:21 و 22 و 31:2 - 4 و یوشیا دوم تواریخ 34:12 و 35:3 - 18 ) و غیره ید طولائی بود لکن بعد از اسیری معدودی از ایشان مراجعت کردند ( عزرا 2:36 - 42 و 3:10 و 6:18 ) اما آنانی که به اورشلیم مراجعت کردند بر سر منصب قدیم خود رفتند و دردهاتی که نزدیک اورشلیم بود مأوی گزیدند و قوم کمافی السابق عشر معینه را بدیشان می دادند ( نحمیا 10:37- 39 و 12:29 ) ولی در عهد جدید آنها را همچو اشخاصی که در رسوم و قواعد ظاهری شرعیه ماهر می بودند و باطن آن را ترک می کردند به حساب می آورد ( لوقا 10:32 ).