حسینقلی خان ابوقداره والی پشتکوه بود. حسین قلی خان در سال ۱۲۵۰ ه.ق متولد شد و در دورهٔ جوانی علیه پدر و پسر عموی خود عباسقلی خان شورش کرد و چند سال متواری بود و در خانقین و مندلی عراق، سرگردان بود. در درگیری بین حسینقلی خان با عباسقلی خان، بسیاری از بزرگان و امراء نظامی از عباسقلی خان حمایت کردند و حسینقلی خان بار دیگر به خاک عثمانی پناه برد و در نهایت با حمایت و کمک نظامی لطفعلی خان بالاوند ایلخانی که با طوایف خود در دشت حاصلخیز هلیلان در کنار رودخانه سیمره و کوهستان های اطراف آن زندگی می کردند، توانست بر عباسقلی خان پیروز شود و بر ده بالا (ایلام کنونی) مقر والیان پشتکوه مسلط شد و به تدریج قدرت خود را در پشتکوه توسعه داد. حاکمیت حسینقلی خان بر پشتکوه، توسط حکومت مرکزی به رسمیت شناخته شد و والی جوان توانست بر تمام قلمرو پشتکوه تسلط پیدا کند. قدرت وی به اندازه ای بود که تحسین سیاحان و سفرنامه نویسان خارجی را برانگیخته بود. او از سال۱۲۸۰ه.ق تا۱۳۱۸ه.ق در پشتکوه با اقتدار حکمرانی نمود. در این مدت وی نه تنها در قلمرو خود نظم و آرامش ایجاد نمود بلکه توانست شورش هایی را سرکوب نماید که در شمال خوزستان، لرستان و حتی کرمانشاه ایجاد شده و باعث ناآرامی منطقه شده بودند. والی همچنین در مقابل تجاوزات دولت عثمانی (پاشایان بغداد و اعراب مرزی) به منطقة پشتکوه به خوبی ایستادگی نمود و گه گاه حملات سختی به آن ها کرد.
حسینقلی خان هم عصر با ناصرالدین شاه قاجار و مظفرالدین شاه قاجار بود. در کتاب منتظم ناصری اسم حسینقلی خان والی پشتکوه جزو سرتیپان دوم کشور آمده است. حسینقلی خان از طرف حکومت مرکزی به القابی چون: صارم السلطنه، سردار اشرف و امیر تومانی در ارتش ایران و گرفتن شمشیر جواهر از ظل السلطان نایل آمد. در تمام دوران حکومت حسین قلی خان ابوقداره هیچ گونه تنشی بین والی و حکومت مرکزی به وجود نیامد. گرچه می توان نوعی سیاست بی اعتمادی را از دو طرف نسبت به یکدیگر مشاهده نمود، به دلیل نیاز متقابل دو طرف به هم، این بی اعتمادی به درگیری منجر نشد و والی همواره در راستای منافع دولت مرکزی حرکت می کرد.
ژاک دمورگان در این رابطه می نویسد: «قدرت حسینقلی خان در آن زمان مشهور بود. «این آخرین بقایای ملوک الطوایفی ایران است که هر چند بخش های لرستان که در سمت چپ سیمره واقعند از آن جدا شده و لرستان در نظر بومیان چندان شهرت و قدرت بزرگی ندارد. به هنگام عبور از کوه های لرستان از هر کس بپرسم که از این کوه ها که چون دیواره ای جلوی افق برافراشته شده اند کدامند با احترام زیادی پاسخ می شنویم: مال والی یا ملک والی است».
ناصر راد در مورد همسران و فرزندان والی می نویسد: «حسینقلی خان والی، همسران متعدد داشت که عبارت بودند از: ملک زاده و حمیده فرزندان لطفعلی خان بالاوند که هر دو خواهر بودند، در کتاب تاریخ ایل بالاوند ملک زاده بیوه یکی از حاکمهای امرایی بوده که بعد از مرگ خواهرش حمیده همسر والی گردید هکوم از طایفه کثیر عرب در منطقهٔ دزفول، نازاره فرزند حاتم بیگ طایفه جودکی و حجیه فرزند محمد شریف از طایفه عرب در زرواتیه، فرزندان وی غلامرضاخان و علیرضا خان بودند. در زمان حیات حسینقلی خان علیرضا خان حکومت هلیلان و زردلان را به عهده داشت مادر غلامرضاخان نازاره و مادر علیرضا خان ملک زاده بود. همسران دیگر حسینقلی خان بچه دار نشدند».
حسینقلی خان هم عصر با ناصرالدین شاه قاجار و مظفرالدین شاه قاجار بود. در کتاب منتظم ناصری اسم حسینقلی خان والی پشتکوه جزو سرتیپان دوم کشور آمده است. حسینقلی خان از طرف حکومت مرکزی به القابی چون: صارم السلطنه، سردار اشرف و امیر تومانی در ارتش ایران و گرفتن شمشیر جواهر از ظل السلطان نایل آمد. در تمام دوران حکومت حسین قلی خان ابوقداره هیچ گونه تنشی بین والی و حکومت مرکزی به وجود نیامد. گرچه می توان نوعی سیاست بی اعتمادی را از دو طرف نسبت به یکدیگر مشاهده نمود، به دلیل نیاز متقابل دو طرف به هم، این بی اعتمادی به درگیری منجر نشد و والی همواره در راستای منافع دولت مرکزی حرکت می کرد.
ژاک دمورگان در این رابطه می نویسد: «قدرت حسینقلی خان در آن زمان مشهور بود. «این آخرین بقایای ملوک الطوایفی ایران است که هر چند بخش های لرستان که در سمت چپ سیمره واقعند از آن جدا شده و لرستان در نظر بومیان چندان شهرت و قدرت بزرگی ندارد. به هنگام عبور از کوه های لرستان از هر کس بپرسم که از این کوه ها که چون دیواره ای جلوی افق برافراشته شده اند کدامند با احترام زیادی پاسخ می شنویم: مال والی یا ملک والی است».
ناصر راد در مورد همسران و فرزندان والی می نویسد: «حسینقلی خان والی، همسران متعدد داشت که عبارت بودند از: ملک زاده و حمیده فرزندان لطفعلی خان بالاوند که هر دو خواهر بودند، در کتاب تاریخ ایل بالاوند ملک زاده بیوه یکی از حاکمهای امرایی بوده که بعد از مرگ خواهرش حمیده همسر والی گردید هکوم از طایفه کثیر عرب در منطقهٔ دزفول، نازاره فرزند حاتم بیگ طایفه جودکی و حجیه فرزند محمد شریف از طایفه عرب در زرواتیه، فرزندان وی غلامرضاخان و علیرضا خان بودند. در زمان حیات حسینقلی خان علیرضا خان حکومت هلیلان و زردلان را به عهده داشت مادر غلامرضاخان نازاره و مادر علیرضا خان ملک زاده بود. همسران دیگر حسینقلی خان بچه دار نشدند».
wiki: حسینقلی خان ابوقداره