ادبیات عاشورایی

ادبیات عاشورائی شاخه ای از ادبیات دینی در حوزهٔ زبان و ادب فارسی است. اصلی ترین ویژگی و شاخصهٔ این حوزهٔ کهن از هنر اسلامی است.
عاشورا
محتشم کاشانی
محمدحسین شهریار
مولانا حسین واعظ کاشفی
لهوف - سید بن طاووس
واقعه فخ
اولین سوگنامه کربلا در شعر فارسی توسط کسایی مروزی سروده شد. و در یکی از بهاریه های خود ضمن ستایش طبیع و شکوفایی آن بدلیل مصادف شدن بهار با واقعه عاشورا به بیان مقتل سومین امام شیعیان و یارانش می پردازد:
بخش اندکی از قصیدهٔ سیف فرغانی (قرن ششم و متعلق به سرزمین کنونی فرغانه در ازبکستان) در مصیبت حسین و یاران او:
همچنین شعر معروف محتشم کاشانی (سدهٔ ۱۰ قمری) در رثای واقعه کربلا که اینگونه آغاز می شود:

[ویکی شیعه] ادبیات عاشورایی آثاری مربوط به واقعه عاشورا است که در قالب گزارش های مکتوب تاریخی، اشعار و مراثی، ادبیات نمایشی و داستانی دسته بندی می شود. این آثار در طول چهارده قرن پدید آمده است.
واقعه کربلا گونه ای خاص از ادبیات را موجب شده که از آن به ادبیات عاشورایی یاد می شود. این ادبیات پس از واقعه عاشورا با مرثیه سرایی در سوگ شهیدان کربلا و سپس گزارش مکتوب واقعه آغاز شد و در قرن های بعدی گسترش یافت.امامان شیعه شاگردان و اصحاب خود را به سرودن شعر در مرثیه امام حسین تشویق می کردند.
بخش عمده ادبیات عاشورایی، اشعار و مراثی است که طول چهارده قرن سروده شده است. از همین رو برخی معقتدند که شعر در نشر اهداف امام حسین(ع) نقش بسیار مهمی داشته است. همچنین برخی معتقدند که شعر گفتن در مورد امام حسین(ع)، ابعاد عاشورا و اهدافش همانند یاری او در کربلا با شمشیر است.