امریکای لاتین

آمریکای لاتین. آمریکای جنوبی بطور سنتی، به مناطقی از قارهٔ آمریکا گفته می شود که اسپانیایی و پرتغالی در آنجا صحبت می شود. اما در عمل، اکثر نیمکره غربی بجز آمریکا و کانادا و کشورهای غیر اسپانیایی زبان حوزه دریای کارائیب زیر عنوان آمریکای لاتین دسته بندی شده اند.جمعیت آمریکای لاتین روی هم در حدود ۵۶۱٬۲۰۰٬۰۰۰ نفر شمارش شده است. رشد جمعیت در آمریکای لاتین بیش تر از آمریکای شمالی است.
آرژانتین
بولیوی
برزیل
شیلی
کلمبیا
کاستاریکا
کوبا
از منظری سیاسی –اجتماعی، آمریکای لاتین تقریباً تمامی کشورهای جنوب ایالات متحده آمریکا شامل مکزیک (در آمریکای شمالی)، اکثر کشورهای آمریکای جنوبی و مرکزی و کشورهای حوزه کارائیب ی، پرتغالی، فرانسوی یا زبان بومی صحبت می شود، دربر می گیرد.
بر اساس این معیار، آمریکای لاتین به ۲۰ کشور مستقل و چندین واحد سیاسی وابسته تقسیم می شود.
برزیل از حیث مساحت و جمعیت بزرگ ترین کشور آمریکای لاتین است. برزیل بیش از ۴۰ درصد خاک این منطقه را پوشانده و مسکن قریب به یک سوم جمعیت آن را تأمین کرده است. زبان رسمی این کشور پرتغالی است.

سرزمین پهناوری در نیم کرۀ غربی، در جنوب ایالات متحدۀ امریکا، با ۵۶۹ میلیون نفر جمعیت. مکزیک، امریکای مرکزی، امریکای جنوبی، و هند غربی (وست ایندیز)را شامل می شود. اصطلاح امریکای لاتین از آن جهت به کار می رود که ریشۀ زبان های رایج در این سرزمین (اسپانیایی، پرتغالی، و فرانسوی) لاتین است. برطبق بررسی ۱۹۹۶ بانک جهانی، به رغم بهبود کلی عملکرد اقتصادی منطقه، درصد افرادی که در فقر کامل به سر می برند، روبه افزایش است. نرخ رشد جمعیت امریکای لاتین دو درصد در سال است که از بالاترین نرخ های رشد جمعیت در جهان به شمار می رود. پس از جنگ جهانی دوم تعداد زیادی از روستاییان این سرزمین به امید یافتن کار و زندگی بهتر، به شهرها کوچ کرده اند. به همین سبب اکثر شهرهای امریکای لاتین از ازدیاد جمعیت، آلودگی، مشکل مسکن، خدمات بهداشتی ناکافی و بیکاری رنج می برند. نرخ باسوادی از زیر ۵۰درصد (در هائیتی) تا بیش از ۹۰ درصد (در آرژانتین) متغیر است.
تاریخچه. پیش از ورود کریستوف کلمب در ۱۴۹۲م، تمدن های غنی مایا، آزتک، و اینکادر این سرزمین رواج داشت. در طول کشورگشایی های کشورهای استعماری جمعیت بومی آن براثر جنگ و بیماری هایی که اروپاییان با خود آورده بودند، به شدت کاهش یافت. استعمار پرتغال و اسپانیا بر این منطقه حدود ۳۰۰ سال به درازا کشید. تا ۱۸۲۵ اکثر مستعمرات به استقلال رسیدند، اما قدرت و ثروت همچنان در دست اقلیت کوچکی باقی ماند. در قرن ۲۰ بسیاری از کشورهای منطقه به واسطه وضع قانون اساسی از صلح و آرامش برخوردار شدند، اما برخی دیگر از کشورهای این سرزمین درگیر کودتاهای نظامی، انقلاب، و زدوخوردهای جناحی بوده اند.