کنایه از ادبار و بدبختی خشکی بخت .
خشکی طالع
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خشکی طالع. [ خ ُ ی ِ ل ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از ادبار و بدبختی. خشکی بخت. ( آنندراج ) :
نم نگیرد ساغرم از خشکی طالع کلیم
چون حباب از کاسه ای خود را بدریا می زنم.
ورنه پستان نصیب این همه بی شیر نبود.
نم نگیرد ساغرم از خشکی طالع کلیم
چون حباب از کاسه ای خود را بدریا می زنم.
کلیم ( دیوان چ بیضائی ص 285 ).
خشکی طالع ما سد سکندر گردیدورنه پستان نصیب این همه بی شیر نبود.
صائب ( از آنندراج ).
کلمات دیگر: