تیز رفتن شتر بکشیدن مهار سوی نشیب
حطاط
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
حطاط. [ ح َ ] ( ع ص ، اِ ) بوی بد. || رجل حَطاط؛ مرد ریزه. ( از منتهی الارب ).
حطاط. [ ح َ ] ( ع اِ ) دمیدگیهای روی و سرنره که ریم دهد و قرحه نکند. ( از منتهی الارب ). و صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: دانه ای است که در صورت آدمی بیرون آید. ( از بحر الجواهر ). بثره که بر روی پیدا آید. || کفک شیر. ( منتهی الارب ). || حطاط الکمرة؛ کرانه های آن. ( منتهی الارب ).
حطاط. [ ح ِ ] ( ع مص ) تیز رفتن شتر به کشیدن مهار سوی نشیب. ( منتهی الارب ).
حطاط. [ ح َ ] ( ع اِ ) دمیدگیهای روی و سرنره که ریم دهد و قرحه نکند. ( از منتهی الارب ). و صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: دانه ای است که در صورت آدمی بیرون آید. ( از بحر الجواهر ). بثره که بر روی پیدا آید. || کفک شیر. ( منتهی الارب ). || حطاط الکمرة؛ کرانه های آن. ( منتهی الارب ).
حطاط. [ ح ِ ] ( ع مص ) تیز رفتن شتر به کشیدن مهار سوی نشیب. ( منتهی الارب ).
حطاط. [ ح َ ] (ع اِ) دمیدگیهای روی و سرنره که ریم دهد و قرحه نکند. (از منتهی الارب ). و صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: دانه ای است که در صورت آدمی بیرون آید. (از بحر الجواهر). بثره که بر روی پیدا آید. || کفک شیر. (منتهی الارب ). || حطاط الکمرة؛ کرانه های آن . (منتهی الارب ).
حطاط. [ ح َ ] (ع ص ، اِ) بوی بد. || رجل حَطاط؛ مرد ریزه . (از منتهی الارب ).
حطاط. [ ح ِ ] (ع مص ) تیز رفتن شتر به کشیدن مهار سوی نشیب . (منتهی الارب ).
کلمات دیگر: