کاروانی

مسافر
( صفت ) ۱ - آنکه با کاروان سفر کند : [ جماعتی کار وانیان بر در رباطی مقام کردند ] . ( سند باد نامه ) ۲ - مسافر سفری مقابل شهری حضری .

کاروانی. [ کارْ / رِ ] ( ص نسبی ) منسوب به کاروان. مسافر. سفری. مقابل و شهری. حضری. عیر. ( ملخص اللغات حسن خطیب کرمانی ) :
به چه ماند به خوان کاروانگاه
همیشه کاروانی را در او راه.و گرچه بود در ره کاروانی
چو سروی بود رُسته خسروانی.پل است این دهر و تو بر وی روانی
نسازد خانه بر پل کاروانی.جوانی یکی کاروانیست پورا
مدار انده رفتن کاروانی.از زیانکاران روز و شب ز عدلت خوف نیست
کاروانی را و شهری را ز قطمیر و نقیر.لاشه ٔما کی رسد آنجا که رخش آورد روی
کاروانی کی رسد هرگز بگرد لشکری.بر بنده نوشتن است و آن را
دادن به الاغ کاروانی.نه سگ دامن کاروانی درید
که دهقان ظالم که سگ پرورید.خورد کاروانی غم بار خویش
نسوزد دلش بر خر پشت ریش.نه از معرفت باشد و عقل و رای
که بر ره کند کاروانی سرای.دل ای سلیم در این کاروانسرای مبند
که خانه ساختن آئین کاروانی نیست.یاران کجاوه غم ندارند
از منقطعان کاروانی.چو آن سرو روان شد کاروانی
چو شاخ سرو میکن دیده بانی.ملول از همرهان بودن طریق کاروانی نیست
بکش دشواری منزل بیاد عهد آسانی.ج ، کاروانیان ، مسافران. قافله : ابوجهل لعین منادی کرد بمددکاری کاروانیان گفتند بیایید بیایید تا شراب خوریم. ( مجمل التواریخ و القصص ص 219 ). جماعتی کاروانیان بر در رباطی مقام کردند. ( سندبادنامه ص 218 ). کاروانیان را دید لرزه بر اندام افتاده و دل بر خطر نهاده. ( گلستان ). غدر کاروانیان با پدر میگفت. ( گلستان ). لقمان حکیم اندر آن قافله بود یکی گفتش از کاروانیان مگراینان را نصیحتی کن. ( گلستان ).

{caravaner} [گردشگری و جهانگردی] شخصی که با کاروانک سفر کند