گه گه

گاه گاه : حاش الله که نیم معتقد طاعت خویش این قدر هست که گه گه قدحی مینوشم . ( حافظ )

گه گه. [ گ َه ْ گ َه ْ ] ( ق مرکب ) مخفف گاه گاه. گه گاه :
همه دوستدار و برادر شویم
بود نیز گه گه که برتر شویم.حق تن شهری به علف چند گزاری
گه گه به سخن نیز حق مهمان بگزار.گرچه گه گه پشه ، دل مشغول دارد پیل را
پیل دارد گاه جنگ از انتقام پشه عار.مدار باز رهی را اگر کند گه گه
ز روی مهر بدان روی همچو مهر نگاه.رفتمی گه گهی به دریابار
سودها دیدمی در آن بسیار.گه گه خیال در سرم آید که این منم
ملک عجم گرفته به تیغ سخنوری.عروسی بس خوشی ای دختر رز
ولی گه گه سزاوار طلاقی.