آنکه قامتش آراسته باشد . زیبا اندام . خوش قامت .
بهشتی پیکر
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بهشتی پیکر. [ ب ِ هَِ پ َ / پ ِ ک َ ] ( ص مرکب ) آنکه قامتش آراسته باشد. زیبااندام. خوش قامت :
نشسته گوهری در بیضه سنگ
بهشتی پیکری در دوزخ تنگ.
بگرد جوی شیر و حوض برگشت.
نشسته گوهری در بیضه سنگ
بهشتی پیکری در دوزخ تنگ.
نظامی.
بهشتی پیکر آمد سوی آن دشت بگرد جوی شیر و حوض برگشت.
نظامی.
کلمات دیگر: