سازهای ایرانی

سازهای نواحی ایران شامل دو بخش می باشد:
بخش اول سازهای نواحی پارسی است که شامل جوغ، چوغرو، جاریگ، درک، انواع مختلف دایره و دف، انواع دهل و جره، انواع نقاره، تمبک محلی، کوزک، سنج انگشتی، کرپ، کرنا، انواع مختلف سرنا، سفید مهره، انواع نی محلی، نی لبک، فلوت محلی، نی جفتو، فیقو، سوتک، شاخ نفیر، بلبون، چنگ، چنگ قوطی و یروتی است.
بخش دوم نیز شامل گزیده ای از سازهای نواحی سایر استان های کشور است که اکثراً دارای قدمت قابل توجهی هستند؛ به طوری که حتی تعدادی از آن ها جزء سازهای منسوخ شده به حساب می آیند.
علاوه بر این تقسیم بندی هر یک از این بخش ها از نظر سازشناسی در دسته های سازهای زهی ،سازهای زخمه ای و سازهای کمانی، سازهای بادی سازهای زبانه دار و سازهای بی زبانه و سازهای کوبه ای خودصدا و پوست صدا مرتب شده اند.
از حیث جنس سه نوعند: - فلزی - سفالی - چوبی
و از لحاظ نوع و شکل تولید صوت به سه گروه تقسیم می شوند: