بویا

( صفت ) ۱ - دارای بو . ۲ - خوشبو معطر.

[ په . ] (ص . ) خوشبو، معطر.

بویا. ( نف ) پهلوی «بویاک » . ( حاشیه برهان چ معین ). چیزهایی را گویندکه بوی خوش دهد. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ) ( از برهان ) ( از ناظم الاطباء ). خوشبوی. معطر. ( فرهنگ فارسی معین ). خوشبودار. ( غیاث ). بوی خوش دهنده. ( رشیدی ). طیب. ارج. ( نصاب الصبیان ). ذورائحه. معطر. خوشبو :
بیامد بر آن کرسی زر نشست
پر از خشم ، بویا ترنجی بدست.یکی جام کافور بر پرگلاب
چنان کن که بویا بود جای خواب.چو مشک بویا لیکنش نافه بود ز غژب
چو شیر صافی پستانش بوده از پاشنگ.بویا چون مشک مکی بینمش
گاه جوانمردی و گاه وقار.ز خون تبه مشک بویا کند
ز خاک سیه جان گویا کند.گلش سربسر درّ گویا بود
درخت و گیا مشک بویا بود.تن و جامه کردی ز عطر و گلاب
دوصد بار بویاتر از مشک ناب.بویات نفس باید چون عنبر
شاید اگر جسد نبود بویا.این زشت و پلید و آن به و نیکو
آن گنده و تلخ و این خوش و بویا.می بویا فراز آور که مرغ گنگ شد گویا
ببانگ مرغ گویا خور بباغ اندر می بویا.بهاران آمد و آورد باد و ابر نیسانی
چو طبع و خلق تو هر دو جهان شد خرم و بویا.به بوی نافه آهوست سنبل بویا
به روی رنگ تذرو است لاله سیراب.بر آن نان که بویاتر از مشک بود
نمک یافته ماهیی خشک بود.مهر رخشا لیک از او مرمود جوید اجتناب
مشک بویا لیک از او مزکوم دارد انزجار.||... که بوی بد دهد. ( از برهان ) ( از ناظم الاطباء ). || دارای بو. ( فرهنگ فارسی معین ). || چیزی که دارای بوی خوش یا بوی بد بود. که بوی دهد. صاحب بو. بودار. || تخم گشنیز. ( ناظم الاطباء ).

دارای بوی خوش، خوش بو.