تماشاخانه
بازی گاه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بازی گاه.( اِ مرکب ) بازی گه. تماشاخانه. جای بازیگری. مَلعَب.( منتهی الارب ) مَلهَی. ( دهار ) مِلعَب. ( تفلیسی ) بازیکده. ( آنندراج ) بازی جا. ( ناظم الاطباء ) :
چو خواندی درس آزادی گلستان میشود زندان
که روز جمعه بازیگاه طفلانست مکتب ها.
چو خواندی درس آزادی گلستان میشود زندان
که روز جمعه بازیگاه طفلانست مکتب ها.
ناصرعلی ( از آنندراج ).
و رجوع به بازیکده شود.فرهنگ عمید
جای بازی کردن.
کلمات دیگر: