تازه رویی

۱- تازگی و نیکویی صورت . ۲- خوشرویی گشاده رویی بشاشت .

تازه رویی. [ زَ / زِ ] ( حامص مرکب ) تازگی و نیکویی صورت. ( ناظم الاطباء ). خوشرویی. شادی. جوان سیمایی. گشاده رویی. بشاشت. نَضْرة. ( منتهی الارب ) ( دهار ). نَضارة. نُضور. نَضَر. بِشْر. ( منتهی الارب ) :
که روی سیاوش اگر دیدمی
بدین تازه رویی نگردیدمی.تازه رویی و رادمردی و شرم
بازیابی ازو بهر هنگام.در بزرگی باتواضع در سیاست باسکون
در سخا با تازه رویی در جوانی باوقار.بشغل دل و رنج تن کم نکردی
ازین تازه رویی وزین خوش لقایی.بدین شرمناکی بدین خوب رسمی
بدین تازه رویی بدین خوش زبانی.... بنده مثال داده است شوربایی ساختن ، سلطان بتازه رویی گفت سخت صواب آمد.( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 54 ).
تازه روئیش تازه تر ز بهار
خوب رنگیش خوبتر ز نگار.ابر و بادی که آمدی زآن پیش
تازه کردند تازه رویی خویش.چون صبح ز روی تازه رویی
میکرد نشاط مهرجویی.عروس مرا پیش پیکرشناس
همین تازه رویی بس است از قیاس.چو شاه گنج بخش این نکته بشنید
چو صبح از تازه رویی خوش بخندید.قبا بسته چو گل در تازه رویی
پرستش را کمر بستند گویی.خاموش دلا ز تیزگویی
میخور جگری بتازه رویی.محمدبن آملی در علم تصوف گوید: خلق هشتم ( از اخلاق سالک ) بشره و تازه رویی... ( نفایس الفنون چ میرزا احمد خونساری ص 165 ). رجوع به تازه رو و تازه روی شود.

گشاده رویی، شاد وخندان بودن.