شیرافکن

( صفت ) ۱ - آنکه شیر را مغلوب کند کسی که شیر را بر زمین زند . ۲ - دلاور دلیر پر زور .

شیرافکن. [ اَ ک َ ] ( نف مرکب ) شیرافگن. شیراوژن.آنکه شیر را بر زمین افکند و از پای درآورد. ( یادداشت مؤلف ). کسی که شیر را هلاک می سازد و بر زمین می افکند. || شجاع و دلیر. ( ناظم الاطباء ). شیرانداز. کنایه از مردم قوی و پرزور. ( آنندراج ). شجاع. بسیار شجاع. سخت شجاع. ( یادداشت مؤلف ) :
همه نامداران بر این هم سخن
که کاموس شیرافکن افکند بن.ز خون چشیدن شیرافکنان آن دو سپاه
بسان مردم میخواره مست شد روباه.بدید کوشش رزم آوران دشمن را
شنید حمله شیرافکنان شهرگشای.آهوی شیرافکن ما گاو زرین زیر دست
از لب گاوش لعاب لعل سان انگیخته.تا بشنیدم کاَّهوی شیرافکن من
ماتمزده شد چون دل بی مسکن من.اگر شیر گور افکند وقت زور
تو شیرافکنی بلکه بهرام گور.بترس ارچه شیری ز شیرافکنان
دلیری مکن با دلیرافکنان.شیردلی کن که دلیرافکنی
شیر خطا گفتم شیرافکنی .به چشم آهوان آن چشمه نوش
دهد شیرافکنان را خواب خرگوش.- مریخ شیرافکن ؛ مریخ افکننده شیر بمناسبت آنکه مریخ ستاره جنگجویان و مظهر جنگ است :
عطارد کرده زَاوّل خط جوزا
سوی مریخ شیرافکن تماشا.

۱. شیرانداز، شیراوژن.
۲. [مجاز] دلیر، دلاور.