عمل و حالت شیرین زبان .
شیرین زبانی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شیرین زبانی. [ زَ] ( حامص مرکب ) بلاغت و فصاحت و خوشی گفتار. ( ناظم الاطباء ). صفت شیرین زبان. خوش سخنی و شیرین بیانی. خوشی وشیرینی و لطف سخن. ( از یادداشت مؤلف ) :
جهان را همه فتنه خویش کرده
به نیکوخصالی و شیرین زبانی.
از ایشان فزونم به شیرین زبانی.
به شیرین معانی و شیرین زبانی.
به شیرین زبانی دلش کرد گرم.
به شیرینی چو آب زندگانی.
خورد حلوای شیرین رایگانی.
توانی که پیلی به مویی کشی.
که نامش برآید به شیرین زبانی.
که پیوسته تلخی بردتندخوی.
ترش گوی را گو به سختی بمیر.
هم بود شوری درین سه بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می کند.
جهان را همه فتنه خویش کرده
به نیکوخصالی و شیرین زبانی.
فرخی.
وگر کمترم من از ایشان به معنی از ایشان فزونم به شیرین زبانی.
منوچهری.
بر او خواند شعری به الفاظ تازی به شیرین معانی و شیرین زبانی.
منوچهری.
بپرسیدش اول به آواز نرم به شیرین زبانی دلش کرد گرم.
نظامی.
کجا شیرین و آن شیرین زبانی به شیرینی چو آب زندگانی.
نظامی.
نباید کز سر شیرین زبانی خورد حلوای شیرین رایگانی.
نظامی.
به شیرین زبانی و لطف و خوشی توانی که پیلی به مویی کشی.
سعدی.
همه عمر تلخی کشیده ست سعدی که نامش برآید به شیرین زبانی.
سعدی.
به شیرین زبانی توان برد گوی که پیوسته تلخی بردتندخوی.
سعدی.
تو شیرین زبانی ز سعدی بگیرترش گوی را گو به سختی بمیر.
سعدی.
- شیرین زبانی کردن ؛ گفتن سخنان خوش و دل انگیز. گفتن سخنانی که شنونده را خوش آید : هم بود شوری درین سه بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می کند.
سعدی.
فرهنگ عمید
خوش سخنی، بلاغت، فصاحت.
پیشنهاد کاربران
sugary speaking
mealy mouthedness
کلمات دیگر: