عوف

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن حارث لیثی . صحابی بود. رجوع به ابوواقد (اللیثی ...) شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن حسن .از روات حدیث بود. رجوع به ابوغسان (عوف ...) شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن ربیعبن سماعة، مشهور به ذوالخمار. رجوع به ذوالخمار، و الاعلام زرکلی شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن محمد.از روات حدیث بود. رجوع به ابوغسان (عوف ...) شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن اثاثة، مکنی به ابوعبد و مشهور به مسطح . وی از صحابیان بود و بجهت سخنی که درباره ٔ عایشه ام المؤمنین گفته بود پیامبر (ص ) وی را تازیانه زد. (از منتهی الارب ).

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن عامربن حسان بن مالک ثقفی . کاهن و از شعرای جاهلی بود. رجوع به الاعلام زرکلی و المرزبانی ص 276 و المحبر ص 391 شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن ابی جمیله ٔ بصری . محدث بود. رجوع به ابوسهل (عوف ...) شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن عطیةبن عمرو (ملقب به خَرِع ) ابن عبس بن ودیعه ٔ تیمی ، از بنی تیم الرباب ، از مضر. از شعرای جاهلی است و درک اسلام کرد، و او را از طبقه ٔ هشتم مسلمانان دانسته اند. او را دیوان شعر کوچکی است . (از الاعلام زرکلی از سمط اللاَّلی و المرزبانی و طبقات الشعراء و تاج العروس ).

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن مالک اشجعی غطفانی . صحابی بود و بسال 73 هَ . ق . درگذشت . رجوع به ابوعبدالرحمان (عوف ...) و منتهی الارب و الاصابة و الاستیعاب شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن مالک جشمی . تابعی بود. رجوع به ابوالاحوص (عوف ...) و منتهی الارب شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن مالک نضری . وی عامل رسول (ص )بود در بنی کلاب . (از حبیب السیر چ خیام ج 1 ص 437).

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن مالک بن ضبیعةبن قیس بن ثعلبة، از بکربن وائل ، مشهور به بُرَک . از سواران عرب در عهد جاهلیت بود. و برخی را عقیده بر این است که گوینده ٔ «لا حر بوادی عوف » از گفتار اوست ، ولی غالباً آن را گفته ٔ عوف بن محلم شیبانی دانند. (از الاعلام زرکلی از التاج و مرزبانی ). و رجوع به عوف (نام مردی است ...) و عوف (ابن ملحم ) شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن مالک بن طفیل . از تابعیان بوده . (از منتهی الارب ).

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن محلم خزاعی ، مکنی به ابوالمنهال . وی مولای بنی خزاعة بود و از علمای ادب و راویان شعر بشمار میرفت . اصل او از حران و از موالی بنی امیه یا شیبان بوده است . سپس به عراق رفت و طاهربن حسین وی را به ندیمی برگزید و مدت سی سال با وی سر کرد. پس از مرگ طاهر، از مقربان فرزندش عبداﷲ گشت و تا حدود هشتادسالگی در خدمت او بود، آنگاه میل دیدار خانواده وی را به ترک عبداﷲ واداشت ودر راه خود بسوی حران در حدود سال 220 هَ . ق . درگذشت . (از الاعلام زرکلی از فوات الوفیات و ارشادالاریب وسمط اللاَّلی ). و رجوع به معجم الادباء ج 6 ص 95 شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن محلم بن ذهل بن شیبان شیبانی . از اشراف عرب در جاهلیت بود. وی مردی مقتدر بود و عمروبن هند مردی را که به وی پناهنده شده بود از او خواست ، اما وی از تسلیم او خودداری کرد و عمرو جمله ٔ «لا حر بوادی عوف » را در حق وی گفت . عوف در حدود سال 45 قبل از هجرت درگذشت . (از الاعلام زرکلی از امثال میدانی و المحبر). و رجوع به عوف (نام مردی است ...) شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن معاویةبن عقبة، از بنی حذیفةبن بدر، از فزارة. وی شاعر و از اشراف قوم خود در کوفه بشمار میرفت . در عهد بنی امیه در شام شهرت داشت ولید و سلیمان دو فرزند عبدالملک ، و عمربن عبدالعزیز را مدح گفته است . وی به عویف قوافی نیز شهرت دارد. درگذشت او در حدود سال 100 هَ . ق . رخ داده است . (از الاعلام زرکلی از سمط اللاَّلی و خزانةالادب و المرزبانی ).

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) ابن سعدبن مالک بن ضبیعة، از بنی بکربن وائل ، ملقب به المرقش الاکبر. وی از شاعران جاهلی و از شجاعان بود. به دخترعم خود اسماء دل سپرده بود و اشعار بسیاری درباره ٔ او داشت . وی نویسنده ای توانا و شاعری نیکوپرداز بود ولی بسیاری از اشعارش از بین رفته است . تولدش در یمن و پرورشش در عراق بود. مدتی دبیری ابوشمر غسانی را کرد. و چون معشوق او اسماء با مردی از بنی مراد ازدواج کرد عوف بیمار گشت و بقصد دیدار او رفت اما در راه درگذشت . وی عم مرقش اصغر بود، و برخی نام او را «عمروبن سعد» و بعضی «ربیعةبن سعد» دانسته اند. (از الاعلام زرکلی از معاهدالتنصیص و الاغانی و المرزبانی ).

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) کوهی است . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). کوهی است در نجد که نام آن در شعر کثیر آمده است . (از معجم البلدان ).

عوف . [ ع َ ] (اِخ ) نام چند تن از اجداد جاهلی بود. رجوع به مآخذ ذیل شود: الاعلام زرکلی ج 5 صص 274 - 279، السبائک ، جمهرةالانساب ، نهایةالارب ، ابن خلدون .

سعدی .

عوف . [ ع َ ] (اِخ )ابن احوص بن جعفر عامری ، از بنی کلاب بن عامربن صعصعة، مکنی به ابویزید. از شعرای جاهلی بود و در ایام «حرب الفجار» میزیست و درباره ٔ این حرب شعری دارد. (از الاعلام زرکلی از المرزبانی ص 275 و سمطاللاَّلی ص 377).

عوف . [ ع َ ] (اِخ )ابن اسلم بن احجن بن کعب ، از ازد ثُمالة. پدر بطنی بود. رجوع به ثمالة و الاعلام زرکلی ج 5 و اللباب شود.

عوف . [ ع َ ] (اِخ )ابن حارث ازدی . از تابعیان بود. (از منتهی الارب ).

عوف . [ ع َ ] (اِخ )ابن عُذرةبن زیداللات ، از بنی کلب ، از قحطانیه . جدی جاهلی است ، و گویند در عداد اولین کسان بود که دعوت عمروبن لحی را برای عبادت اصنام پذیرفت ، و صنم «ود» را برگزید و با خود به دومةالجندل برد و یکی از فرزندان خود یعنی عامرالاجدار را بخدمت آن گماشت و فرزندان او بتدریج بخدمت بت «ود» اشتغال داشتند تا اینکه درزمان ظهور اسلام خالدبن ولید آن بت را بشکست . عوف رافرزند دیگری نیز بود بنام عبدود، و او اولین تن در عرب است که بدین نام خوانده شده است . (از الاعلام زرکلی از السبائک و نهایةالارب و تلبیس ابلیس و الاصنام ).

عوف . [ ع َ ] (ع اِ) حال و شأن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). به مردی که همسر خود را بخانه می آورد گویند: نعم عوفک ؛ یعنی حال و شأن تو نیکو باشد. (از اقرب الموارد).و رجوع به منتهی الارب و آنندراج و ناظم الاطباء شود. || کار. || مهمان . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ضیف . (اقرب الموارد). || بخت و رزق و بهره . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). نصیب و بهره . (از اقرب الموارد). || شیر بیشه ، بدان جهت که شبگرد است و به شب شکار کند. || خروس . || گرگ . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || نیکوخدمتی شتر. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). نیکی رعایت کردن . (از اقرب الموارد). || ورزنده و کوشش کننده جهت زن و فرزند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). زحمت کشنده بر عیال خود. (از اقرب الموارد). || گیاه خوشبویی است . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || مرغی است . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). طائری است . (از اقرب الموارد). || نره . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). شرم مرد. (از اقرب الموارد). (اِخ ) بتی است . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
- ابوعوف ؛ ملخ نر. (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- ام عوف ؛ ملخ ماده . (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

عوف . [ ع َ ] (ع مص ) گردیدن مرغ پیرامون چیزی ، یا گردیدن مرغ مترددانه به اراده ٔ فرودآمدن بر چیزی . (از منتهی الارب ). دور زدن و گردیدن پرنده بر چیزی یا بر آب یا بر مردارو جیفه ، و یا دور زدن وی بقصد فرودآمدن . (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج ). عَیف . رجوع به عیف شود. || چسبیدن بر چیزی و لازم شدن .(از منتهی الارب ) (آنندراج ). ملازم شدن «عوف » را که گیاهی است خوشبو. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).

پتر