گویش های ایرانی جنوب غربی زیر شاخه گروه زبان های ایرانی غربی هستند. زبان های ایرانی به دو شاخه اصلی زبان های ایرانی شرقی و زبان های ایرانی غربی تقسیم می شوند.
تقسیم بندی جنوب غربی/شمال غربی در زبان های ایرانی بر اساس مشخصات آوایی است (نه موقعیت جغرافیایی فعلی زبان ها) و کمابیش مرتبط با ریشهٔ زبان هاست.
تعریف گویش های ایرانی جنوب غربی:
آن زبان ها و گویش هایی که در تمام تحولات آوایی اصلی (مثل تبدیل ج ایرانی باستان به ز یا تبدیل ز ایرانی باستان به د) مانند فارسی اند را جزء گروه جنوب غربی می شمرند و بقیه را جزء گروه شمال غربی (مانند بلوچی). این تقسیم بندی متقارن نیست و مطابق این تعریف، میزان تنوع آوایی در زیرشاخهٔ شمال غربی بیشتر است (چون همه آن ها در تمامی این تحولات با فارسی به یک اندازه فرق ندارند و در برخی این تفاوت با فارسی بیشتر است و در برخی دیگر کمتر). مثلاً تفاوت های آوایی کرمانجی با فارسی زیادتر است و در گورانی یا در گویش های قدیمی نطنز و نایین این تفاوت ها کمتر است (و برخی از تحولات آوایی زیرشاخهٔ جنوب غربی در آن ها هم دیده می شود، اما با این حال، آن را از زیرشاخهٔ شمال غربی می شمرند، چون همهٔ آن تحولات آوایی را در خود نشان نمی دهد).
تقسیم بندی جنوب غربی/شمال غربی در زبان های ایرانی بر اساس مشخصات آوایی است (نه موقعیت جغرافیایی فعلی زبان ها) و کمابیش مرتبط با ریشهٔ زبان هاست.
تعریف گویش های ایرانی جنوب غربی:
آن زبان ها و گویش هایی که در تمام تحولات آوایی اصلی (مثل تبدیل ج ایرانی باستان به ز یا تبدیل ز ایرانی باستان به د) مانند فارسی اند را جزء گروه جنوب غربی می شمرند و بقیه را جزء گروه شمال غربی (مانند بلوچی). این تقسیم بندی متقارن نیست و مطابق این تعریف، میزان تنوع آوایی در زیرشاخهٔ شمال غربی بیشتر است (چون همه آن ها در تمامی این تحولات با فارسی به یک اندازه فرق ندارند و در برخی این تفاوت با فارسی بیشتر است و در برخی دیگر کمتر). مثلاً تفاوت های آوایی کرمانجی با فارسی زیادتر است و در گورانی یا در گویش های قدیمی نطنز و نایین این تفاوت ها کمتر است (و برخی از تحولات آوایی زیرشاخهٔ جنوب غربی در آن ها هم دیده می شود، اما با این حال، آن را از زیرشاخهٔ شمال غربی می شمرند، چون همهٔ آن تحولات آوایی را در خود نشان نمی دهد).