گویش رودباری

گویش رودباری به گویشوران مناطق رودبار جنوب، کهنوج، قلعه گنج، منوجان، فاریاب، بخش هایی از جیرفت و عنبرآباد، در استان کرمان وبخش های رودخانه بَر ، جغین(در رودان) وبخش های توکهور و هشت بندی ، سندرک(در میناب) و شهرستان بشاگرد در استان هرمزگان گفته می شود در واقع این گویش از سندرک میناب شروع و تا در نزدیکی جیرفت منطقه میانچیل پایان می یابد، در واقع به تمامی این مناطق رودباری زبان، رودبارزمین گفته می شود چون در گذشته منطقه کنونی رودبار جنوب مرکز جنوب کرمان بود. برخی ها به این گویش، گویش اَرَم نارَم می گویند.نبو
از ویژگی های گویش رودباری طایفه ای بودن گویش هاست یعنی در هر طایفه ممکن است چند کلمه با دیگر طوایف تفاوت باشد ولی این فرق اندک است و تمامی طایفه ها به خوبی گویش یکدیگر را درک می کنند .
چند مثال از طایفه ای بودن گویش رودباری :
برای مثال کلمه فارسی ((می خواهی )) در طایفه ها به صورت ، اَخای ، تَوا ،تَوِی ، اَواتِت و اَوِیتِت می گویند . یا کلمه ((بردار)) در اکثر طوایف وُرگِن تکلم می شود اما در منطقه رودخانه بَر وِرگِن می گویند . یا کلمه ((با )) در اکثر طوایف رودبار ((خُوی )) و در عنبرآباد ((خِی )) و در منوجان ((وِی )) تلفظ می شود هر چند این که این واژه ها مربوط به تمامی طوایف نیست ، اما اکثرا این طور تلفظ می کنند ،این امکان هم هست که کلمه ای دیگر باشد .