سافو

سافو (به یونانی: Σαπφώ) از شاعران یونانی سده هفتم پیش از میلاد بود.
http://www.ketabeshear.com/sappho.htm
http://www.1oo1nights.org/news.php5?id=1407
سافو از زمان باستان به عنوان بزرگ ترین شاعرِ غنایی شناخته شده است. او نخستین زنی بود که کنار احساسات فردی، حتی خصوصی ترین احساسات را در شعر بیان کرد. شعر او بر معاصران اش تأثیر بسیار گذاشت و در زمان زندگی اش نه تنها در زادگاه اش که در جای های بس دور نیز خوانده و دکلمه می شد.
افلاطون او را ایزدبانوی دهم هنر نامیده است. کاتولوس از «سافویِ مَرد» نام برده و زاهد آسوری تاتیانوس او را «روسپی، دیوانهٔ عشق، کسی که هرزگی اش را آواز می داده» خوانده است. بیش ترین جنجال پیرامون او نیز به دلیلِ گرایشِ هم جنس گرایانه اش بوده است. سافو در سروده هایش عشق بین زنان را ستایش کرده است. او از جزیرهٔ لسبوس است و برای همین، امروز زنان هم جنس گرا را «لزبین» می نامند.
سافو در زمانِ زندگی اش به خاطر شعرهایش- که بخش اندکی از آن به جا مانده است- بسیار ستوده شده است. وقتی به پیرسالی درگذشت، در بسیار جاها شعرهاش نقل و خوانده می شد. ایدهٔ خودکشی که ادیت مورای فرانسوی در تجزیهٔ روان کاوانهٔ شعرهای سافو مطرح کرده است، شاید ایدهٔ خلاقانه ای باشد، اما نشانه ای از نقد جدی در برندارد.

سافو (ح ۶۱۰ـ۵۸۰پ م)(Sappho)
بانوی شاعرۀ غنایییونانی. اهل لِسْبوسو معاصر آلکایوسشاعر. شهرت او به سبب پرداختن به مضامین همجنس گرایی زنانه است (واژۀ لِزْبینیسماز نام زادگاه او گرفته شده است). بخش های باقی مانده از اشعارش احساس تندیدر ستایش الهۀ آفرودیترا نشان می دهد. موضوع اشعارش غالباً شخصی و برای دوستانش نوشته است، هرچند برخی از آن ها برگرفته از ترانه های محلی است. سافو به لهجۀ لِسبوسی می نوشت و وزن های مختلفی را به کار می گرفت، از جمله وزن سافوییکه از نام خود او گرفته شده است. اشعار غنایی سافو در اصل شامل نُه دفتر بود.