برون شدن

( مصدر ) بیرون شدن

برون شدن. [ ب ِ / ب ُ ش ُ دَ ] ( مص مرکب ) بیرون شدن. بیرون رفتن. خارج شدن. خارج گشتن :
زواله اش چو شدی از کمان گروهه برون
ز حلق مرغ بساعت فروچکیدی خون.چو کاوه برون شد ز درگاه شاه
بر او انجمن گشت بازارگاه.ز درگاه ماهوی شد چون برون
دو دیده پر از آب و دل پر ز خون.گرازه برون شد ز پیش سپاه
خبر شد به اغریرث نیکخواه.زین در چو درآیی بدان برون شو
در سِرّ چنین گفت نوح با سام.ناتام درین جایت آوریدند
تا روزی از اینجا برون شوی تام.ز چراگاه جهان آن شود ای خواجه برون
که به تأویل قران بررسد از چون و چراش.آمد بگوش من خبر جان سپردنش
جانم ز راه گوش برون شد بدان خبر.یکی روز پنهان برون شد ز کاخ
ز دلتنگی آمد به دشتی فراخ.خانه خالی کرد شاه و شد برون
تا بپرسد از کنیزک اوفسون.تا غلاف اندر بود با قیمت است
چون برون شد سوختن را آلت است.بار دیگر ما به قصه آمدیم
ما ازین قصه برون خود کی شدیم ؟ابریق گر آب تا به گردن نکنی
از لوله برون شدن تقاضا نکند.نام نکوئی چو برون شد ز کوی
در نتواند که ببندد بروی.گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
از ماه ابروان منت شرم باد، رو.- از شماره برون شدن ؛ بی حد و حصر گشتن :
فضل ترا همی نبود منتهی پدید
آنرا که از شماره برون شد چه منتهاست ؟- از گوش برون شدن ؛ فراموش شدن. از یاد رفتن :
برون نمی شود از گوش آن حدیث تو دانی
حدیث اسب نباشد برون ز گوش سپاهی.- از یادبرون شدن ؛ فراموش گشتن :
نه آن دریغ که هرگز بدررود از دل
نه آن حدیث که هرگز برون شود از یاد.