تصویرسازی

تصویرسازی یا تصویرگری یکی از زیرشاخه های هنرهای تجسمی است و به نوعی از اثر خلاقانهٔ تصویری گفته می شود که القاکنندهٔ تجسمی یک مفهوم یا روایت با فرم بصری است. این مفهوم و روایت می تواند داستان، شعر، مقاله ای در روزنامه و کتاب و حتی تبلیغات تجاری، سرگرمی ها و اشکال و فرم های روی کالاها و لباس ها باشد.
هنر گرافیک
تصویر
نقاشی
انیمالیر
تصویرگری، نقاشی روایی است. راوی مجسّمِ متن؛ همراه یا بدون متن کار برد دارد، و می تواند دنباله دار، یا تک فریم باشد. تفاوت اصلی تصویرگری با نقاشی، هدفمند بودن آن برای کاربرد مشخص، در نظر گرفتن مخاطب و سفارش دهنده است و از این نظر مشابهات بسیاری با طراحی گرافیک دارد. از انواع تصویرگری می توان: نقاشی های داخل کتاب های کودک و روی جلد کتاب های بزرگسال (و گاه داخلی برای متن- که در ایران، تصویرگری برای متن بزرگسال کمتر رایج است)، تصویرسازی علمی، نقاشی های روی پوسترهای تبلیغاتی و اقلام تجاری، داستان های مصور (کمیک استریپ)، و طراحی ها و نقاشی های داخل مجلات و روزنامه ها را نام برد.
واگیرهدراصل یک قسمت از یک طرح بزرگ است نمونه این تکرارها درنقوش سفال های دوره های اولیه آشکاراست. در دوره هخامنشی به نقش برجسته های تخت جمشید با نقش سربازها با شمایلی یکسان که در واقع تکرار یک نقش است برخورد می کنیم. این نقوش می تواند انسان حیوان گیاه ویا عنصر سمبولیک باشد.در تصویرسازی های ایرانی بخصوص تذهیب تکرار نقش مایه بسیار استفاده شده اگر این تکرار مستقیم باشد واگیره انتقالی و اگر به صورت قرینه باشد واگیره متقارن نامیده می شود.
نقش مایهنقش مایه یا موتیف های ایرانی اساس طراحی ونقش نگارها در نگارگری ایرانی است که درآن ها از گل ها غنچه برگ های درختان حیوانات الهام گرفته شده است. در دوره هخامنشی ما نوعی ترکیب نمادهای متفاوت از حیوانات متفاوت دریک موجود هستیم