پای بست

( صفت ) ۱- گرفتار اسیر مقید . ۲- دلباخته.۳- ایستاده و منتظر. ۴- بیکار. ۵- ( اسم ) بنیاد عمارت پابست بن پی بنیان لاد اساس : ( خانه از پای بست ویرانست خواجه در بند نقش ایوانست . ) ( سعدی ) یا پای بست بودن . ۱- گرفتار بودن مقید بودن . ۲- دلباخته بودن .

پای بست. [ ب َ ] ( ن مف مرکب ) گرفتار. پای بسته. مقید. اسیر محبت. ( برهان ) : بعد از اعلام احوال آن جماعت که پای بست دام فعل خویش گشته بودند. ( جهانگشای جوینی ).
گشاده ره پیل تا در شکست
از ایشان نگردد سپه پای بست.هر که او پای بست روی تو شد
پشت دست از نهیب برخاید.کجا باز داند چو شد پای بست
که خواهد زبردست سلطان نشست.دل پای بست زلف تو شد عقل ازو مجوی
عاقل نمیگذارد بر دم مار پای.قنّاد را گمان که دلم پای بست اوست
غافل ازآنکه رشته پشمک بدست اوست. || ایستاده و منتظر. ( برهان ). || ( اِ مرکب ) بُن. بُنلاد. پی. اساس. بنیان :
خانه از پای بست ویران است
خواجه در بند نقش ایوانست.اوّل اندیشه و آنگهی گفتار
پای بست آمده ست ، پس دیوار.سرائی کنم پای بست از رخام
درختان سقفش همه عود خام.|| ( ص مرکب ) بیکار. ( برهان ).

= پابست: اول اندیشه وآنگهی گفتار / پای بست آمده ست و پس دیوار (سعدی: ۵۶ )، خواجه در بند نقش ایوان است / خانه از پای بست ویران است (سعدی: ۱۵۰ ).