فریماه فرجامی

فریماه فرجامی (زاده ۱۸ اردیبهشت ۱۳۳۱، تهران) بازیگر سینما و تلویزیون ایران است.
بخش چهار جراحی (۱۳۶۷)
بانی چاو (۱۳۷۵)
پهلوانان نمی میرند (۱۳۷۶)
خانه سبز (۱۳۷۷)
راه سوم (۱۳۷۷)
گل منگلی (۱۳۷۷)
روشن تر از خاموشی (۱۳۷۹)
ولایت عشق (۱۳۷۵–۱۳۷۸)
کاغذ دیواری زرد (۱۳۸۲)
فرمان (مجموعه تلویزیونی)
فریماه فرجامی در ۱۸ اردیبهشت سال ۱۳۳۱ در تهران به دنیا آمد. او دانش آموختهٔ دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک است. در سال ۱۳۵۶ از این دانشگاه لیسانس کارشناسی دراماتیک دریافت کرد. در همان سال در مرکز مطالعات و هماهنگی فرهنگی «شورای عالی فرهنگ و هنر» و فصلنامه فرهنگ و زندگی به عنوان ویراستار، محقق و پژوهشگر مشغول به کار شد. از سال ۱۳۵۵ با گویندگی نمایش های رادیویی و بازی در نمایش تلویزیونی آدمک مومی فعالیت هنری خود را آغاز کرد. در سال ۱۳۵۹ با فیلم گفت هر سه نفرشان به کارگردانی غلامعلی عرفان وارد عرصهٔ سینما شد. او موفق به دریافت سیمرغ بلورین نقش اول زن برای فیلم پرده آخر از نهمین جشنوارهٔ فیلم فجر شد.
در تاریخ ۷ بهمن ۱۳۸۹، مصاحبهٔ ضبط شدهٔ او با برنامه تلویزیونی هفت از شبکهٔ ۳ صدا و سیما پخش شد. این گزارش گفتگویی از فرجامی را پخش کرد. او در این مصاحبه انتقادات تندی را در مورد برخی از سینماگران و فاطمه معتمدآریا بیان کرد. در پی نمایش این مصاحبه امین تارخ در برنامهٔ همان شب و یک روز بعد رخشان بنی اعتماد در یک نامه، واکنش نشان داده و به خاطر پخش گزارشی از این بازیگر در وضعیتی نامناسب، به صداوسیما اعتراض کردند. اعتراض ها به دلیل نمایش فرجامی در وضعیتی بد، غیرعادی و به سخره گرفتن او در گزارش تلویزیونی برنامهٔ هفت بود. در ادامه شورای تهیه کنندگان نیز به همین دلیل برنامهٔ هفت را تحریم کرد. این شورا اعلام کرد به دلایلی از جمله «نمایش دردناک چهره های سرشناس سینما» این برنامه را تحریم می کند.
گویندگی در کاست «آفریقا» (کاری از پرتو اشراق و ناصر آقایی)