پرگناه

( صفت ) که گناه بسیار دارد بزه کار گناهکار اثیم . جمع : پر گناهان .

پرگناه. [ پ ُ گ ُ ] ( ص مرکب ) که گناه بسیار دارد. اَثیم. بزه کار :
چهارم که از کهتر پرگناه
نجوشد سر نامور پیشگاه.بشد موبد و پیش او دخت شاه
همی رفت لرزان دل و پرگناه.وزان پرگناهان زندان شکن
که گشتند با نوشزاد انجمن.همه بنده پرگناه توایم
به بیچارگی دادخواه توایم.بیامد بنزدیک ایران سپاه
سری پر ز کینه دلی پرگناه.ببایدش کشتن بفرمان شاه
فکندن تن پرگناهش براه.رخش زرد گشته هم از بیم شاه
تنش لرزلرزان و دل پرگناه.کنون آمد ای شاه گرگین ز راه
زبان پر ز یاوه روان پرگناه.همان نیز جانم پر از شرم شاه
زبان پر ز پوزش روان پرگناه.همه دل پر از درد از بیم شاه
همه دیده پرخون و دل پرگناه.چهارم بیامد بدرگاه شاه
زبان پردروغ و روان پرگناه.تویی پرگناه و فریبنده مرد
که جستی ز هرمز نخستین نبرد.ز راه اندر ایوان شاه آمدند
پر از رنج و دل پرگناه آمدند.یکی بنده ام با دلی پرگناه
بنزد خداوند خورشید و ماه.سر پرگناهش بباید برید
کسی پند گوید نباید شنید.همان پرگناهان که پیش توأند
نه تیماردار ونه خویش توأند
ز من هرچه گویند از این پس همان
ز تو بازگویند بر بدگمان.بمانی پر از درد و تن پرگناه
نخوانند از این پس ترا نیز شاه.

کسی که گناه بسیار مرتکب شده، گناهکار.