ترشرو ترشروی عبوس اخم آلود
روترش
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
روترش. [ ت ُ رُ ] ( ص مرکب ) ترشرو. ترشروی. عبوس. اخم آلود. گره بر جبین افگنده :
من ز شیرینی نشینم روترش
من ز بسیاری گفتارم خمش.
تا نیامیزند با هر نورکش.
عیش پنهان کرده در خاک درشت.
گرچه تلخ است ولیکن بر شیرین دارد.
من ز شیرینی نشینم روترش
من ز بسیاری گفتارم خمش.
مولوی.
قاصدان چون صوفیان روترش تا نیامیزند با هر نورکش.
مولوی.
عارفان روترش چون خارپشت عیش پنهان کرده در خاک درشت.
مولوی.
منشین روترش از گردش ایّام که صبرگرچه تلخ است ولیکن بر شیرین دارد.
سعدی.
رجوع به ترشرو وترشروی شود.فرهنگ عمید
کسی که اخم کند و روی خود را درهم بکشد، ترش رو، ترش روی، عبوس، اخمو، اخم کرده.
کلمات دیگر: