( اسم ) آب سرخی است که در مرتبه اول از گل کاجیره گیرند .
سوختن کسی را یا تغییر دادن رنگ وی
سوختن کسی را یا تغییر دادن رنگ وی
شهب
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شهب . [ ش َ هََ ] (ع اِمص ) شُهْبة. سپیدی بر سیاهی غالب آمده و غالب آمدن آن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). رجوع به شهبة شود.
شهب . [ ش ُ ] (ع اِمص ) شُهْبة. سپیدی بر سیاهی غالب آمده . (منتهی الارب ). رجوع به شهبة شود. || (اِخ ) موضعی است . (منتهی الارب ).
شهب. [ ش َ ] ( ع اِ ) کوه که بالای آن برف باریده باشد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
شهب. [ ش َ هََ ] ( ع اِمص ) شُهْبة. سپیدی بر سیاهی غالب آمده و غالب آمدن آن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به شهبة شود.
شهب. [ ش ُ ] ( ع اِمص ) شُهْبة. سپیدی بر سیاهی غالب آمده. ( منتهی الارب ). رجوع به شهبة شود. || ( اِخ ) موضعی است. ( منتهی الارب ).
شهب. [ ش ُ هَُ ] ( ع اِ ) ج ِ شِهاب :
شهب همچو افکنده از نور نیزه
و یا چون ز چرخی رها گشته حَبْلی.
تا شهب میراندشان زود از سما.
شهب. [ ش َ ] ( ع مص ) سوختن کسی را گرمی و سردی و برگردانیدن گونه آن را: شهبه الحر و البرد. ( منتهی الارب ). سوختن روی کسی را و تغییر دادن رنگ وی را. ( از اقرب الموارد ). || لاغر و بی علف گردانیدن سال ، مواشی قوم را و هلاک ساختن : شهبت السنةُ القوم َ. ( منتهی الارب ).
شهب. [ ش َ هََ ] ( ع اِمص ) شُهْبة. سپیدی بر سیاهی غالب آمده و غالب آمدن آن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به شهبة شود.
شهب. [ ش ُ ] ( ع اِمص ) شُهْبة. سپیدی بر سیاهی غالب آمده. ( منتهی الارب ). رجوع به شهبة شود. || ( اِخ ) موضعی است. ( منتهی الارب ).
شهب. [ ش ُ هَُ ] ( ع اِ ) ج ِ شِهاب :
شهب همچو افکنده از نور نیزه
و یا چون ز چرخی رها گشته حَبْلی.
منوچهری.
می ربودند اندکی زان رازهاتا شهب میراندشان زود از سما.
مولوی.
رجوع به شِهاب شود. || سه شب از هر ماه. واحد آن شِهاب است. ( از منتهی الارب ). لیالی البیض. ( اقرب الموارد ).شهب. [ ش َ ] ( ع مص ) سوختن کسی را گرمی و سردی و برگردانیدن گونه آن را: شهبه الحر و البرد. ( منتهی الارب ). سوختن روی کسی را و تغییر دادن رنگ وی را. ( از اقرب الموارد ). || لاغر و بی علف گردانیدن سال ، مواشی قوم را و هلاک ساختن : شهبت السنةُ القوم َ. ( منتهی الارب ).
شهب . [ ش َ ] (ع اِ) کوه که بالای آن برف باریده باشد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
شهب . [ ش َ ] (ع مص ) سوختن کسی را گرمی و سردی و برگردانیدن گونه ٔ آن را: شهبه الحر و البرد. (منتهی الارب ). سوختن روی کسی را و تغییر دادن رنگ وی را. (از اقرب الموارد). || لاغر و بی علف گردانیدن سال ، مواشی قوم را و هلاک ساختن : شهبت السنةُ القوم َ. (منتهی الارب ).
شهب . [ ش ُ هَُ ] (ع اِ) ج ِ شِهاب :
شهب همچو افکنده از نور نیزه
و یا چون ز چرخی رها گشته حَبْلی .
می ربودند اندکی زان رازها
تا شهب میراندشان زود از سما.
رجوع به شِهاب شود. || سه شب از هر ماه . واحد آن شِهاب است . (از منتهی الارب ). لیالی البیض . (اقرب الموارد).
شهب همچو افکنده از نور نیزه
و یا چون ز چرخی رها گشته حَبْلی .
منوچهری .
می ربودند اندکی زان رازها
تا شهب میراندشان زود از سما.
مولوی .
رجوع به شِهاب شود. || سه شب از هر ماه . واحد آن شِهاب است . (از منتهی الارب ). لیالی البیض . (اقرب الموارد).
فرهنگ عمید
= شهاب ša(e )hāb
= شهاب ša(e)hā
کلمات دیگر: