پرشتاب

سریع، چالاک، تند، بی آرام، بی قرار
( صفت ) ۱- که بسیار شتابد . ۲- چالاک تند سریع . ۳- شتابزده عجول . ۴- بی آرام بی قرار مضطرب پریشان .

پرشتاب. [ پ ُ ش ِ ] ( ص مرکب ) که بسیار شتابد. || چالاک. سریع. تند :
یکی مرد بینادل پرشتاب
فرستم بنزدیک افراسیاب.یکی سوی خشکی یکی سوی آب
برفتند شادان دل و پرشتاب.خرامید با بنده پرشتاب
جهانجوی دستان از این سوی آب.برفتند با پند افراسیاب
بآرام پیر و جوان پرشتاب.یکی خنجر تیز بستد چو آب
بیامد کشنده سبک پرشتاب. || بی آرام. بی قرار. مضطرب. پریشان :
که دریای چین را ندارم به آب
شود کوه از آرام من پرشتاب.فراوان بپرسیدش افراسیاب
چو دیدش پر از رنج و سر پرشتاب.از آن تیز گردد ردافراسیاب
دلش گردد از بستگان پرشتاب.چو بر گنبد چرخ شد آفتاب
دل طوس و گودرز شد پرشتاب.بشد تیزنزدیک افراسیاب
سرش پر ز جنگ و دلش پرشتاب.فرستاده آمد دلی پرشتاب
نبد زان سپس جای آرام و خواب.چو این گفته شد رفت تا جای خواب
دلی پر ز کین و سری پرشتاب.دلش گشت پر بیم و سر پرشتاب.
وزو دور شد خورد و آرام و خواب.غمین بود از این کار و دل پرشتاب
شده دور ازو خورد و آرام و خواب.اگر نیستی بیم افراسیاب
که گردد دلش زین سخن پرشتاب.می و زعفران برد و مشک و گلاب
سوی خانه شد با دلی پرشتاب.وز آنروی پیران و افراسیاب
ز بهر سیاوش همه پرشتاب. || عجول. شتابزده :
هرآنگه که دانا بود پرشتاب
چه دانش مر او را چه در شوره آب.کسی را که مغزش بود پرشتاب
فراوان سخن باشد و دیریاب.

۱. سریع، چالاک، تند.
۲. [قدیمی] بی آرام، بی قرار: هر آنگه که دانا بُوَد پرشتاب / چه دانش مر او را چه بر سبزه آب (فردوسی: ۷/۵۲ ).