بی حسی موضعی

بی حسی موضعی (به انگلیسی: Local anesthesia) به روش هایی گفته می شود که حس را در بخش های خاصی از بدن از بین می برد. هدف از این کار ایجاد بی دردی موضعی است یعنی از بین بردن حس درد اگرچه دیگر حس های محیطی هم ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. این روش ها درد و استرس جراحی (مانند دندانپزشکی) را کاهش داده و در بسیاری از شرایط مانند سزارین نسبت به بیهوشی عمومی امن تر بوده و برتری دارد. همچنین بی حسی موضعی برای کاهش درد غیرجراحی و برای اینکه تشخیص علت دردهای مزمن آسان تر شود کاربرد دارد. گاهی متخصص بیهوشی دو روش بیهوشی عمومی و بی حسی موضعی را با هم به کار می برد.
بی حسی موضعی: که هدف آن ایجاد بی حسی در ناحیه کوچکی از بدن مانند دندانها یا قسمتی از پوست می باشد.
بی حسی منطقه ای: که هدف آن ایجاد بی حسی در یک ناحیه بزرگتر مانند پا یا دست ها می باشد.
اصطلاحات زیر گاهی به جای یکدیگر استفاده می شوند:
کوکائین اولین بی حس کننده موضعی طبیعی است. بیشتر داروهای بی حس کننده موضعی دیگر از ترکیبات شیمیایی صنعتی ساخته شده اند. کوکائین در سال ۱۸۰۰ میلادی وارد اروپا گردید و زیگموند فروید عصب شناس و روانکاو اتریشی از آن در درمان بیماران خود استفاده کرد. این دارو در سال ۱۸۸۰ در چشم پزشکی به کار رفت و کاربرد آن در دندانپزشکی توسط Hall متداول گردید. Halsted برای اولین بار در سال ۱۸۸۵ از کوکائین برای فلج موقتی عصب به عنوان بی حسی موضعی استفاده کرد. پروکائین و لیدوکائین از ترکیبات صناعی آن است که از سال ۱۹۴۰ تاکنون استفاده می شوند.
بی حسی موضعی کاربرد وسیعی در پزشکی و دندانپزشکی دارد. در جراحی های اندام های حرکتی، جراحی های چشم، زایمان، نمونه برداری بافتی و بی حسی های نخاعی و برای تسکین دردهای غیرقابل کنترل با داروهای دیگر استفاده می شود.