اشفتگی

آشفتگی. در دینامیک سیالات، تلاطم، آشفتگی یا جریان آشفته به نوعی رژیم جریان اطلاق می شود که مشخصهٔ آن تغییرات تصادفی و آشوبناک خصوصیات سیال است. با این وجود اغلب ادعا می شود که تعریف دقیقی برای آشفتگی وجود ندارد، و بسیاری از محققان از تعاریف ارائه شده در گذشته استفاده می کنند. یکی از بهترین تعاریف توسط تئودوره فون کارمن ارائه شده است: آشفتگی حرکت نامنظمی است که عموماً زمانی که سیالات از روی سطوح جامد عبور می کنند یا حتی هنگامی که جریان هایی از یک نوع سیال در مجاورت هم قرار گرفته یا از روی یکدیگر عبور می کنند، دیده می شود. برای بدست آوردن این مقدار از واحدی به نام عدد رینولدز که پارامتری بدون بعد است استفاده می شود.
V {\displaystyle {\mathbf {\mathrm {V} } }} سرعت مشخصه سیال است
D {\displaystyle {D}} طول مشخصه جریان است
μ {\displaystyle {\mu }} گرانروی (Pa • s or N • s/m²)یا
ν {\displaystyle {\nu }} گرانروی سینماتیکی ( ν = μ / {\displaystyle \nu =\mu /} ρ) (m²/s)
ρ {\displaystyle {\rho }} چگالی سیال است
Q {\displaystyle {Q}} دبی حجمی(m³/s)
A {\displaystyle {A}} مساحت مشخصه جریان (m²)
بیان توضیحی نظری برای آشفتگی یکی از قدیمی ترین مسائل حل نشدهٔ فیزیک است. ریچارد فاینمن از این مسئله به عنوان مهم ترین مسئله حل نشده فیزیک کلاسیک یاد کرده است.
یکی از تفاوت های جریان های آشفته با آرام در نوع حرکت ذرات است که هرچه آشفتگی بیشتر باشد حرکت ذرات بی نظم تر خواهد بود. این تفاوت اولین بار توسط ازبورن رینولز و از طریق پرتاب جوهر با سرعت های متفاوت در یک محفظه آب انجام شد و نتیجه حاکی از آن بود که هرچه سرعت جوهر بیشتر باشد حرکت جوهر در آب شکل بی نظم تری می گیرد.
وجود آشفتگی با عدد بی بعد رینولدز تعیین می شود:

آشفتگی. آشفتگی (محیط زیست)(Disturbance)
آشفتگی (اختلال)ها در محیط زیست در دو گسترۀ فراوانی و دامنه اتفاق می افتد، که این دو جنبه (فراوانی و دامنه) معمولاً با یکدیگر رابطۀ معکوس دارند. در یک سر آن به آشفتگی های فراوان (مکرر) اما کم دامنه بر می خوریم، مانند تخریبی که بازی کودکان در سواحل سنگی ایجاد می کند و در سر دیگر آشفتگی بسیار نادر، اما نسبتاً شدید مانند تأثیر برخورد با یک شهاب سنگ، به چشم می خورد. ارائۀ تعریفی معنی دار و مورد قبول از آشفتگی دشوار است. آنچه ما آشفتگی می نامیم رویدادی نسبتاً گسسته است که متوجه موجودات معینی نیست که به نابودی آن ها منجر شود، و در نتیجه بخشی از فضا را آزاد کند. از آن جا که در اغلب زیستگاه ها آشفتگی گریزناپذیر است، گونه ها می کوشند خود را با شرایط وفق دهند و با اتکای بر آشفتگی ها فضای بیشتری را در اختیار داشته باشند. آشفتگی وسیله ای مهم است که با آن، تنوع گونه ها حفظ می شود. تغییرات تکاملی در پایان در فواصل و شکاف هایی روی می دهد که از طریق آشفتگی به وجود آمده است و از این رو، در یک مقیاس منطقه ای، زیستگاه ها از قطعه های متغیر پوشش گیاهی در مراحل گوناگون بازیابی، هر یک با آمیزۀ خاص خود از گونه ها، تشکیل می شوند. در محدودۀ محلی تر «فرضیۀ آشفتگی بینابینی» مطرح است. بنابر این فرضیه، وقتی آشفتگی ها کم دامنه و نادر باشد گونه های مسلط از طریق رقابت، رقیب های ضعیف تر را حذف می کنند، و از این رو تنوع گونه ها کاهش خواهد یافت. امّا، اگر آشفتگی ها پردامنه و فراوان باشد، به نابودی اجتماع گونه ها گرایش پیدا می کند، که باز هم به کاهش گونه های زیستی منجر می شود. به این ترتیب، حداکثر تنوع در سطوح بینابینی آشفتگی پیش بینی می شود.