شهرکی

طایفه شهرکی یکی از طوایف استان سیستان وبلوچستان می باشد
شهرکی های دشتک -(محمدعلی خان شهرکی)
شهرکی های واصلان (حسن اکبرشهرکی)
شهرکی های بخش پشت آب و ساکن پلگی(ترتیب تبار "بارمحمد، بارشیر، حسیناء و نواده گان حسیناء بانام خانوادگی شهرکی و پورحسین، که اکنون تعدادی ازآنان در شمال ایران ساکن هستنند) ، (حاج شهسوار جامی)
طایفه شهرکی. شهرکی ها بخشی از اتحادیه باستانی پارسی؛سکایی مرکز فلات ایران بوده اند.از شهرک اژدها مرزبان پارس در زمان حمله اعراب به ایران بعنوان نیای شهرکی ها نام برده میشود. شهرک،مرزبان پارس در جنگ بزرگ با اعراب بعد از جنگاوری ها و شجاعت بسیار در نهایت کشته شد. شهرکی ها همراه با طایفه سرابندی و چند طایفه از قوم اصیل بلوچ در سیستان تشکیل دهنده اتحاد طایفه ای قدرمندی در تاریخ سیستان بوده اند.بعد از حمله تیمور به سیستان و قتل عام مردم سیستان به دست سپاه تیمور و ویرانی آن سرزمین ، بخشی از مردم سیستان وطایفه شهرکی به جغرافیایی کنونی شهرهای نور اباد و ممسنی و رستم به دستور تیمور که در بین مردم سیستان به تیمور لنگ مشهور شده بود تبعیدشدنند،(بجهت اسیبی که در جنگ سیستان برداشت بوداز ناحیه پا).امروزه نیز مردمان ان شهرها خودرا از تبار رستم میدانند. انهادرجغرافیای جدید موجب شکل گیری بخشی از ایل ممسنی دراستان فارس بوده اند.عده ای از ممسنی ها(شهرکی هاو...) در زمان شاهرخ فرزند تیمور و جمعی در دوره نادر شاه و عده ای در زمان صفویه به سیستان برگشتند.قدیمی ترین مآخذی که در آن به شرح ماجرای کشته شدن دو تن از پهلوانان طایفه بامری به دست جمال حاجی طاهر شهرکی اشاره شده است کتاب احیاءالملوک می باشد، قصص خاقانی از دلاوران شهرکی به نام پهلوانان پهلونژاد نام برده است. عالم آرای نادری نیز سومین مآخذی است که از رشادت و پایمردی امیرسیف الدین خان شهرکی در سپاه سیستان و در لشکر نادر شاه افشار و بالاخره کشته شدن وی بعد از نبردی نابرابر اما شجاعانه در جغرافیای کنونی افغاستان در سال ۱۱۵۹اشاره می کند.امیرسیف الدین مذکور و سردار قنبر خان سرابندی سرداران سپاه سیستان در دوره نادرشاه بوده اند.
سورنا پهلو فرمانروای سیستان، آذرماهان حاکم کرمان پدر شهرک مرزبان،شهرک اژی دهک ملقب به شاه اژدهاٰ، که برخی او را در تلفظ مالک اژدر میخوانند، مرزبان وفرمانروای فارس (جغرافیای باستانی آن) در دوره ساسانیان بوده.
حمزه شهرکی رهبر قیام سیستان در قرن دوم و سوم هجری، امیر جمال و امیر حاجی شهرکی در دوره صفوی، سردار محمدحسن خان ممسنی دارای پرچم اژدها پیکر، امیر سیف الدین خان، سردار محمدحسن خان و سردار حیدرخان در روزگار نادرشاه افشار، سردار محمدحسین خان و میربیگ خان در دوره زندیه، امیر جهانگیرخان و زینل خان در اواخر زندیه، میر هاشم خان و سردار محمد علی خان شهرکی در دوره قاجار، حاج عبدالله خان شهرکی معاصر ناصرالدین شاه و سردار محمد علی خان شهرکی، حاج شهسوار جامی، میرزا محمدعلی شهرکی، در دورهٔ پهلوی نام برد

طایفۀ بزرگ و قدیمی سیستانی، از طوایف فارسیوان. این طایفه احتمالاً از بازماندگان خوارج سیستان و یا اعقاب مهاجرانی از نواحی داخلی ایران بودند. بنا به اخبار طایفه ای، نیاکان این مردم قرن ها پیش از حوالی شهریار، از توابع استان تهران، به بم و نرماشیر کرمان مهاجرت کردند و به تدریج در ناحیۀ بزرگ زابل و کنار رودخانۀ هیرمند و دریاچۀ هامون مستقر شدند و از طریق وصلت های خانوادگی با طایفۀ فارسیوان سربندی، به یکی از طوایف قدرتمند سیستان تبدیل شدند. فارسیوان ها رقیبان دائمی طوایف بلوچ نارویی و سنجرانی بودند. اقتدار شهرکی ها سبب شده بود که نارویی ها در قرن ۱۲ق و پس از سقوط دولت صفویه با شهرکی ها ائتلاف کنند. مرکز خوانین شهرکی روستای دشتک بود. این روستا از نخستین آبادی های طایفۀ شهرکی در سیستان است. خوانین شهرکی اراضی مرغوب فراوانی در اطراف رودخانۀ هیرمند داشتند و هاشم خان و محمدرضاخان شهرکی از خوانین معروف این طایفه بودند. از آخرین خان های سرشناس این طایفه، محمدعلی خان شهرکی بود که در دورۀ مظفرالدین شاه قاجار ازجمله مأموران دولتی به شمار می آمد. در آن سال ها بخش بزرگی از قلمرو پیشین شهرکی ها به حوزۀ حکومت و ریاست امیر قائنات پیوسته بود. به نوشتۀ ذوالفقارخان کرمانی، از اعضای ایرانی هیئت تعیین حدود ایران و افغانستان در ۱۲۸۸ق، جمعی از شهرکی ها در شهر بابک و نرماشیر سکونت داشته اند.