گریگوری ملگُنُف در سال ۱۸۵۸ و ۱۸۶۰ در پی انجام مأموریتی از سوی حکومت قفقاز (برای اجراء وصیت نامهٔ پتر کبیر) به نواحی جنوبی دریای مازندران سفر کرد. او در سفرنامه اش آنجا که مناطق مرزی هزارجریب را برمی شمارد، نام باداب سورت را به صورت «چشمهٔ آروس» آورده است که در واقع اشاره به چشمهٔ روستای ارست (آروس) می باشد.
در سفرنامهٔ کلنل برسفرد لوات چنین آمده:
مختصات: ۳۶°۲۱′۱۷″ شمالی ۵۳°۵۱′۲۳″ شرقی / ۳۶٫۳۵۴۷۲°شمالی ۵۳٫۸۵۶۳۹°شرقی / 36.35472; 53.85639
این چشمه ها در بلندای ۱۸۴۱ متری از تراز دریا جای دارند، در ایران بی نظیر هستند. اطراف چشمه پوشیده از درختچه های زرشک وحشی و ارتفاعات بالاتر پوشیده از جنگل های سوزنی برگ است.
این باداب شامل چندین چشمه با آب های کاملاً متفاوت از لحاظ رنگ، بو، مزه و حجم آب است. چشمهٔ پرآب دارای آب بسیار شور و استخری با قطر حدود ۱۵ متر و عمق زیاد است. چشمهٔ دوم که در بالادست و شمال غربی این چشمه قرار دارد، ترش مزه و دارای آبی به رنگ قرمز و نارنجی است، در اطراف چشمه کمی رسوب آهن نشسته است. جریان آب های رسوبی و معدنی این چشمه ها طی سال ها، در شیب پایین دست کوهستانی خود، صدها طبقه و ده ها حوضچهٔ پلکانی بسیار زیبا به رنگ های نارنجی، زرد و قرمز در اندازه های مختلف پدیدآورده است. این طبقات و حوضچه ها در واقع جاذبهٔ اصلی و ویژگی منحصر به فرد چشمه های باداب سورت است. زیبایی این طبقات و محل ویژهٔ قرارگیری چشمه در دامنهٔ کوهستان و چشم اندازهای اطراف به ویژه در غروب تحسین برانگیز است.این چشمه ها به دلیل داشتن ساختار پیچیده زمین شناسی در بدترین شرایط خشکسالی پر آب بوده و شایعاتی مبنی بر خشک شدن آن کاملا بی اساس است.