ایل های کرد ایران

واژهٔ کرد به صورت کورد در متون پارسی میانه دیده می شود و شکل امروزی فارسی آن کرد است.
ساری: عبدالملکی
کلاردشت: خواجه وندی
کجور: ایل خزل در آمل،نوشهر،کجور و مشخصا در شهر پول از بزرگترین طوایف و با جمعیت زیاد هستند در روستاهای کجور، انگیل (سیاه سرانی، جعفری، اله وردی، خداکرمی زریری، خداوردی)، لیگوش، نیتل و گنگر (مرادی، امیری، اقاجانپور)، کینج، خوشل، روستای کشکک (تیره علیخانی)
کدیر: طایفه کرد
کرد کوی: زعفرانلو، کاکاوند، جهانبگلو، عمرانلو، دوانلو، سپانلو، منوچهرلو، عرب خویشانلو، حسینلو، طایفه های کرد زیدی، باباکردی.
گفته شده که شکل فارسی میانه آن «کورت بوده که به زبان زبان عربی به صورت کرد رسیده است. به باور امان الله قرشی واژه کردو که پیشتر نام مکان بود در دوران مادها به ساکنان محل اطلاق شد و ساکنان سرزمین کردوئن را کردو یا کاردو نامیدند. گزنفون در بازگشت ده هزار نفر این مردم را کُردوک (کاردوخ) خوانده است. به باور وی در دوران اشکانی علاوه بر کردوئن (جنوب شرقی ارمنستان قدیم و همسایه جنوبی آذربایجان) که از قدیم کردنشین بوده است، منطقه موسوم به ادیابن (هدیپ) در قلب آشور باستان به مرکزیت اربیل در کنار رود زاب نیز کردنشین بوده است.در تاریخ ابن خلدون نام کرد به معنای قومی جدا از عرب و عجم آمده است.برخی جغرافی دانان و مورخان دوران اسلامی، گروه های صحرانشین و نیمه صحرانشین ایرانی را نیز به عنوان کلی اکراد ذکر می کرده اند و منظور آن ها لزوماً مردمان کردنژاد نبوده بلکه همه چادرنشینان و گله داران ایرانی غیر عرب و غیر ترک را به همین نام می خواندند.
بخش بسیار کوچکی از این طوایف هنوز نیمه کوچگرد هستند. فهرستی از ایل ها و طوایف ساکن و غیر کوچ گر کرمانج، گوران، سوران، کلهر، چَرداوُلی و… کردها را تشکیل می دهند. کردها در سراسر ایران پراکنده اند.
در مورد گسترهٔ مناطق کردنشین تعریف های بسیار متفاوت و متعددی وجود دارد و موضوع این گستره بسیار قابل مناقشه است. زادگاه اصلی کردها در واقع ترکیه و ایران است.جمعیت کردها درایران بین ۶ تا ۷ میلیون است و در ایران پراکنده هستند