ابزیم

آبزیم. آبزیم (برگرفته شده از آنتی بادی و آنزیم) که همچنین (catmab(catalyc monoclonal antibody و آنتی بادی کاتالیک نیز نامیده می شود، یک آنتی بادی مونوکلونال با فعالیت کاتالیکی است. آبزیم ها معمولاً در آزمایشگاه های ایمن حیوانات علیه هاپتن های سنتتیک بر می آیند اما بعضی آبزیم های طبیعی ممکن است در بدن انسانها یافت شوند. (اتوآنتی بادی های پپتید روده ای آنتی وازو-اکتیو) ُ و در بیماران خودایمنی همانند اریتماتوز جلدی سیستمیک به DNA متصل شده و آن را تجزیه می کنند. تا به امروز آبزیم ها تنها به صورت ضعیف، با فعالیت کاتالیکی متوسط و بدون استفاده عملی ثابت شده ای پدید آمده اند. اما آنها موضوعی از علاقه علمی قابل توجهی هستند. مطالعهٔ آنها بینش مهمی در مکانیسم های واکنش، ساختار و عملکرد آنزیم، کاتالیز و سیستم ایمنی به همراه داشته است. آنزیم ها با کاهش انرژی فعال سازی وضعیت گذار یک واکنش عمل می کنند بدین وسیله که تشکیل یک واسطه مولکولی کمتر مطلوب بین واکنشگر(ها) و محصول(ها) را قادر می سازند. اگر یک آنتی بادی به گونه ای سازمان یابد که به مولکولی که از لحاظ ساختاری و الکترونیکی مشابه وضعیت گذار واکنش شیمیایی داده شده است، متصل شود؛آنتی بادی سازمان یافته به وضعیت گذار متصل شده تثبیت می گردد و درست همانند یک آنزیم طبیعی انرژی فعال سازی واکنش را کاهش داده و درنتیجه واکنش را کاتالیز می کند. با بارآوردن یک آنتی بادی برای اتصال به یک وضعیت گذار پایدار قابل مقایسه، نوع جدید و منحصر بفردی از آنزیم تولید می شود. تا کنون تمام آنتی بادی های کاتالیکی تولید شده تنها به صورت متوسط، با فعالیت آنزیمی ضعیف پدید آمده اند. دلیل پایین بودن فعالیت کاتالیکی این آنزیم ها به صورت گسترده ای موردبحث قرار گرفته است. فرصت ها نشان می دهند که فاکتورهای خارج از جایگاه اتصال می توانند نقش مهمی، به ویژه از طریق پروتئین های پویا داشته باشند. بعضی آبزیم ها طراحی شده اند تا از یونهای فلزی و دیگر کوفاکتورها برای افزایش فعالیت کاتالیکی خود استفاده کنند.
امکان کاتالیز یک واکنش با استفاده از یک آنتی بادی که به وضعیت گذار متصل می شود نخستین بار توسط ویلیام پ. جنکز در سال ۱۹۶۹ مطرح شد. در سال ۱۹۹۴ پیتر ج. شولز و ریچارد آ. لرنر به علت سامان دهی آنتی بادی های کاتالیکی برای بسیاری از واکنشها و محبوب ساختن مطالعه خویش در قالب زیرمجموعه ای قابل توجه از آنزیم شناسی، موفق به دریافت جایزه معتبر wolf prize in chemistry گشتند.
در ژوئن ۲۰۰۸ موضوع نشریهٔ خودایمنیکه محققان آن س. پلانک، س. پاول و یاسوهیرو نیشیاما، دکتراهای دانشگاه علوم پزشکی تگزاس واقع در هیوستون بودند، اعلان کردند که آبزیمی را ساخته اند که می تواند ناحیهٔ سوپر-آنتی ژنی جایگاه اتصال gp120CD4 را تجزیه کند. این یکی از قسمتهای پوشش خارجی ویروس اچ آی وی است که عوض نمی شود زیرا محل ضمیمه شدن به لنفوسیتT، سلول کلیدی در ایمنی سلولی واسط، است. بار اول در اثر اچ آی وی مبتلایان آنتی بادی هایی را برای قسمتهای بسیار متغیر پوشش ویروسی می سازند.آنتی بادی غیرفعال است زیرا ویروس این قابلیت را دارد که پوششهای خود را به سرعت تغییر دهد. چون پروتئین gp120 جهت حمله برای ویروس ضروری است در کشش های مختلف عوض نمی شود و بعنوان یک نقطهٔ آسیب پذیری درمیان کل محدودهٔ جمعیت متنوع اچ آی وی است. آبزیم فراتر از اتصال به جایگاه را انجام می دهد، به صورت کاتالیکی جایگاه را نابود کرده با تفسیر ویروس راکد می تواند به دیگر ویروس های اچ آی وی حمله کند. یک مولکول مستقل آبزیم می تواند هزاران ویروس اچ آی وی را نابود کند.

اَبْزیْم (abzyme)
در فناوری زیستی۱، نوعی پادتن۲ تولیدشدۀ مصنوعی. از آن به منزلۀ آنزیمی برای سرعت بخشیدن به واکنش ها استفاده می کنند.