داغ دیده

( صفت ) کسی که بسبب فوت خویشاوندی نزدیک غصه دار شده .

(دِ ) (ص مف . ) مصیبت زده .

داغ دیده. [ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) چیزی که باو داغ رسیده باشد مانند متاع آب دیده. ( آنندراج ). لکه دار. داغدار. تباهی دیده و زیان رسیده باشد. ( ناظم الاطباء ). || داغ خورده. بداغ. || فرزندمرده. مصاب بمرگ عزیزی یا فرزندی یا خویش نزدیک. بمصیبت مرگ فرزند و کسان نزدیک گرفتار آمده.
- مادری داغ دیده ؛ فرزندمرده.
- دلی داغ دیده ؛ دردمند.
|| مصیبت رسیده. دردمند :
ما را مبر بباغ که از سیر لاله زار
یک داغ صدهزار شود داغ دیده را.در چشم داغ دیده صائب درین بهار
هر لاله ای بکاسه پرخون برابرست.رخسار تست لاله بی داغ این چمن
این لاله های باغ همه داغ دیده اند.

کسی که از مرگ فرزند یا یکی از خویشان نزدیک خود دل سوخته و اندوهگین باشد، داغدار، دارای داغ: ما را مبر به باغ که از سیر لاله زار / یک داغ صد هزار شود داغدیده را (صائب: ۸۰ ).

سُهده برشتِه
جِز من ( یا به ) دِل؛ سینه سوخته