[ویکی اهل البیت] ابوالحسن علی بن محمد بن ارسلان ابن منتخب مروزیوی ابتدا دین زرتشتی داشت سپس بدست سید شریف رضی ابوالحسن محمد موسوی اسلام آورد و به تشیع گروید و در خدمت او به تحصیل فنون شعر و ادب پرداخت. در «ریحانة الادب» آمده که او بدست شریف مرتضی ایمان آورده ولی در خدمت شریف رضی به تحصیل علم و ادب پرداخته است.
وی مدتی متصدی امر کتابت آل بویه بود و در بغداد برای ترجمه ی مطالب از فارسی به عربی استخدام شد. وی شاعری بزرگ بود و مقدم شاعران هم عصر خود به حساب می آمد. وی اصلاً ایرانی و اهل بغداد بود لذا به او کاتب فارسی گفته اند.
او را جامع فصاحت عرب و بیان ادب فارسی می دانند و در بسیاری از جهات شعری از استادش، شریف رضی برتر بود. او اشعار بسیاری در مدح اهل بیت و مراثی
امام حسین علیه السلام گفته است. از ممدوحان وی می توان به ابوطالب محمد بن ایوب، از وزیران خلفای عباسی و ابونصر سابور و ابومنصور بن مزرع و غیره اشاره کرد.
فرزندش حسن یا حسین بن مهیار دیلمی نیز از شاعران بزرگ بوده که «قصیده ی حائیه»اش معروف است.
از آثارش: دیوان شعر شامل چهار مجلد؛ قصیده لامیه که ابن طاووس حلی شرحی به نام «الازهار» بر آن نگاشته است و بزودی بزرگترین شاعر عهد خود گردید. مهیار دارای احساسات شدید ایرانی و طرفدار عقاید ملی بود و اشعاری در هجو قوم عرب سرود. دیوان شعر او چهار مجلد است.
