کلمه جو
صفحه اصلی

ابیان

فرهنگ فارسی

بمعنی فصیح

لغت نامه دهخدا

ابیان. [ اِب ْ ب َ ] ( اِخ ) نام قریه ای نزدیک قبر یونس بن متی. ( مراصدالاطلاع ) ( معجم البلدان ).

ابیان. [ اَ ب َ ] ( ع ص ) مرد سرباززننده. کاره. || مردی که ناخوش دارد طعام را. || مردی که ناخوش دارد زن فرومایه را. ج ، اِبیان.

ابیان. [ اِب ْ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ اَبی و اَبَیان.

ابیان. [ اَب ْ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ بَیِّن ، بمعنی فصیح.

ابیان . [ اَ ب َ ] (ع ص ) مرد سرباززننده . کاره . || مردی که ناخوش دارد طعام را. || مردی که ناخوش دارد زن فرومایه را. ج ، اِبیان .


ابیان . [ اَب ْ ] (ع ص ، اِ) ج ِ بَیِّن ، بمعنی فصیح .


ابیان . [ اِب ْ ] (ع ص ، اِ) ج ِ اَبی ّ و اَبَیان .


ابیان . [ اِب ْ ب َ ] (اِخ ) نام قریه ای نزدیک قبر یونس بن متی . (مراصدالاطلاع ) (معجم البلدان ).


دانشنامه عمومی

ابیان، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان ممسنی در استان فارس ایران است.
این روستا در دهستان بکش یک قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۸۲ نفر (۳۹خانوار) بوده است.


کلمات دیگر: