فعل ربطی

فعل ربطی یا فعل اسنادی فعلی است که نشان دهندهٔ رابطهٔ اسناد میان نهاد و گزاره است.فعلی ربطی فعلی است که معنایش به وسیله صفت اسنادی یا کلمه ای که جانشین آن است، تمام شود؛ مانند: «ابن سینا دانشمند بود»، «فریدون را خردمند می پنداشتم». صفت یا کلمه ای که معنی فعل ربطی را تمام می کند نیز مسند یا مکمل نام دارد.
افعالی مثل «است، بود، شد، گشت، گردید، شود، باشد، باد، هست، نیست،بُود و…» فعل ربطی محسوب می شوند.نکته:اگر فعل"است"،"هست"،"نیست"و"بود"و"بودن"به معنی"وجود نداشتن"به کار بروند؛ فعل اسنادی نیست.فعل ربطی در هر قضیه حملی در منطق است که اصطلاحاً آن را رابطه یا نسبت حکمیه می نامند. نقش نسبت حکمیه این است که نشان می دهد میان موضوع و محمول رابطه ای وجود دارد و لذا آن ها را از شکل دو مفهوم مستقل خارج کرده و به شکل یک حکم یا تصدیق یا جملهٔ خبری درمی آورد. نسبت حکمیه به دو شکل کلی اثبات و نفی وجود دارد.
فعل ربطی، علاوه بر زمان حال می توان به صورت زمان گذشته یا آینده نیز بیان شود؛ مانند «هوا طوفانی بود.»، یا «هوا طوفانی خواهد شد».
«است» و «نیست» رابط غیرزمانی نامیده می شود، زیرا محمول را به طور مطلق برای موضوع اثبات، یا از آن سلب می کند و نسبت حُکمیه را به زمان خاصّی مقیّد نمی سازد. در حالی که وقتی فعل در زمان گذشته یا آینده بیاید، زمان در نظر گرفته می شود.