( خراب آباد ) خراب آباد. [ خ َ ] ( ص مرکب ، اِ مرکب ) گیتی. جهان. این عالم. ( از ناظم الاطباء ). کنایه از دنیا. ( از آنندراج ) :
بیا بیا که زمانی ز می خراب شویم
مگر رسیم بگنجی درین خراب آباد.
حافظ.
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد بدین دیر خراب آبادم.
حافظ.