عیبجو ی

( عیبجو ی ) ( صفت ) ۱ - کسی که تفحص بدیها و معایب دیگران کند تا آنها را آشکار سازد ۲ - بدگوی مردمان .

عیبجوی. [ ع َ / ع ِ ] ( نف مرکب ) عیب جوینده. عیبجو. کسی که کاوش معایب و بدی مردمان کند تا آشکار سازد. ( از ناظم الاطباء ) :
چه گوید تو را دشمن عیبجوی
چو بی جنگ پیچی ز بدخواه روی.چنین گفت کای داور تازه روی
که بر تو نیابد سخن عیبجوی.از آهو همان کش سپید است موی
نگوید سخن مردم عیبجوی.یکی را گفتندعیب هست ، گفت نه ، گفتند عیبجوی هست ، گفت بسیار، گفتند چنان دان که معیوبتر کس توئی. ( قابوسنامه ).
جاهلی کفر و عاقلی دین است
عیبجوی آن و عیب پوش اینست.چو دریا شدم دشمن عیب شوی
نه چون آینه دوست را عیبجوی.دانی که عرب چه ، عیب جویند
کاین کار کنم مرا چه گویند.بیاموز از عاقلان حسن خوی
نه چندانکه از جاهل عیبجوی.پسند آمد از عیبجوی خودم
که معلوم من کرد خواهی بدم.پراکنده دل گشت از آن عیبجوی.به مجنون گفت روزی عیبجوئی
که پیدا کن به ازلیلی نکوئی.|| بدگوی مردمان. ( ناظم الاطباء ).