کلمه جو
صفحه اصلی

شیرین لب

فرهنگ فارسی

شیرین زبان یا لب نوشین

لغت نامه دهخدا

شیرین لب. [ ل َ ] ( ص مرکب ) شیرین زبان. فصیح و بلیغ و آنکه گفتار وی شیرین و خوش آیند باشد. ( ناظم الاطباء ). || نوشین لب :
لب شیرین لبان را خصلتی هست
که غارت می کند لُب لبیبان.
سعدی.
گو ترش روی باش و تلخ سخن
زهر شیرین لبان شکر باشد.
سعدی.
چه شیرین لب سخنگویی که عاجز
فرومی ماند از وصفت سخنگوی.
سعدی.
آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر
شیرین لبان نه شیر که شکّر مزیده اند.
سعدی.
ور شکرخنده ایست شیرین لب
آستینش بگیر و شمع بکش.
سعدی ( گلستان ).
رجوع به شیرین زبان شود. || شیرین لب ؛ ( اِ مرکب ) مقلوب لب شیرین. لبی که شیرین و شیرین سخن است :
شیرین لب خود پیشم بر خنده چو بگشایی
خسرو شمرم خود را چونانک ترا شیرین.
سوزنی.
چو شیرین در مداین مهد بنهاد
ز شیرین لب طبقها شهد بگشاد.
نظامی.
تا چه کردیم دگرباره که شیرین لب دوست
به سخن باز نمی باشد و چشم از نازش.
سعدی.

دانشنامه عمومی

شیرین لب (نام علمی: Plectorhinchus) نام یک سرده از تیره سنگسرماهیان است.


کلمات دیگر: