عیب گفتن

بدی کسی را گفتن هجو کردن دشنام گفتن

عیب گفتن. [ ع َ / ع ِ گ ُ ت َ ] ( مص مرکب ) بدی کسی را گفتن. هجو کردن. دشنام گفتن. ( ناظم الاطباء ). ایراد گرفتن. بدی و زشتی کسی بازگفتن. معایب برشمردن : چون شراب نیرو کرد... بلکاتکین را مخنث خواندندی... هرکسی را عیبی و سقطی گفتندی. ( تاریخ بیهقی ص 220 ).
گرم عیب گوید بداندیش من
بیا گو ببر نسخه از پیش من.جز اینقدر نتوان گفت بر جمال تو عیب
که مهربانی از آن طبع و خو نمی آید.کس عیب نیارد گفت آن را که تو بِپْسندی
کس رد نتواند کرد آن را که تو بگزینی.عیب می جمله بگفتی هنرش نیز بگو
نفی حکمت مکن ازبهر دل عامی چند.با محتسبم عیب مگوئید که اونیز
پیوسته چو من در طلب عیش مدام است.عیب تو خواهی نگوید خصم عیب او مگو
با خموشی می توان خاموش کردن کوه را.