دانشکده

دانشکده محلی است که در آن دروس دانشگاهی تدریس می شود. معمولاً یک دانشگاه از چندین دانشکده و هر دانشکده از چند دپارتمان تشکیل شده است.
دانشکده، نظام هماهنگ و تشکل اجتماعی خاصی از گروه های علمی وابسته و متجانس است که به منظور آموزش و پژوهش در یکی از زمینه های معارف بشری (علوم اجتماعی، علوم انسانی، علوم پزشکی، علوم پایه، فنی و مهندسی، علوم کشاورزی، علوم دامپزشکی و هنر) تشکیل شده و حداقل دارای سه گروه آموزشی است و دارای امکانات و تجهیزات لازم برای ارائهٔ رشته های تحصیلی دایر در آن است.
تعریف گروه آموزشی: اجتماعی از اعضای هیئت علمی که در رشته ای از علوم و معارف بشری با یک زمینهٔ کاملاً تخصصی یا کاربردی متخصص باشند و عهده دار آموزش و ارائهٔ خدمات پژوهشی در ارتباط با یک رشته یا یک شاخه هستند. هر گروه آموزشی حداقل دارای ۵ نفر عضو هیئت علمی تمام وقت هستند که دست کم سه نفر از آنان در مرتبهٔ استادیاری یا بالاتر باشند. گروه آموزشی، واحدِ زیرمجموعهٔ دانشکده است.
هر دانشکده به وسیلهٔ رئیس آن، که توسط رئیس دانشگاه انتخاب و برای ۳ سال منصوب شده است، اداره می شود. رئیس هر دانشکده، برای اجرای وظایف محوله و براساس حجم عملیات و استانداردهای تشکیلاتی، اجازه دارد معاونانی داشته باشد. تعداد عناوین سازمانیِ معاونان براساس سازمان اداری مصوب دانشگاه که به تصویب مراجع قانونی ذی ربط می رسد، تعیین می شود. معاونان دانشکده براساس پیشنهاد رئیس دانشکده و تأیید و حکم رئیس دانشگاه برای یک دورهٔ دوساله منصوب می شوند و انتخاب مجدد آنان بلامانع است.
دانشکده مجموعهٔ متشکل و هدفمندی است که از تعدادی واحدهای اداری و آموزشی و پژوهشی تشکیل می شود و هریک از واحدهای تابعه، مسئولیت اجرای بخشی از اهداف دانشکده را بر عهده دارند. ساختار سازمانی و تشکیلات تفصیلی هر دانشکده براساس حجم عملیات و استانداردهای تشکیلاتی تنظیم می شود و پس از تصویب هیئت امنای دانشگاه به تأیید سازمان اداری و استخدامی کشور می رسد. در حال حاضر، واحدهای پشتیبانی علمی و اداری دانشکده در قالب واحد کتابخانه و ادارهٔ آموزش و دبیرخانه سازماندهی شده اند و واحدهای علمیِ تابع دانشکده را گروه های آموزشی و مراکز تحقیقاتی وابسته تشکیل می دهند که عهده دار امر آموزش دانشجویان و ارائهٔ خدمات علمی و پژوهشی هستند.

فصلنامۀ فرهنگی در تهران. به مدیرمسئولی باقر روحانی و سردبیری منوچهر محسنی، اسماعیل حاکمی والی، و فرخ ملک زاده، از ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۶، منتشر می شد. وابسته به دانشگاه تهران، گروه تحقیقات و انتشارات امور فرهنگی بود و جمعاً نُه شماره منتشر شد.