عبدالکریم قشیری

عبدالکریم بن هَوازِن قشیری (۹۸۶ - ۱۰۷۲) صوفی، فیلسوف و مفسّر عربی ایرانی در سدهٔ پنجم هجری بود.
عبد الکریم بن هوازن قشیری. رساله قشیریه تصحیح بدیع الزمان فروزانفر. انتشارات علمی فرهنگی تهران ۱۳۶۱
شهبازی، حسین، منشور عبودیت در تصوف؛ گزیده رساله قشیریه، تهران، انتشارات زوار، ۱۳۹۳ کتابشناسی ملی:۳۵۹۰۹۸۹
شهبازی، حسین، شرح جامع بر رساله قشیریه، تهران، انتشارات زوار، ۱۳۹۳ کتابشناسی ملی: ۳۵۴۰۶۹۱
از فیلسوفان مسلمان در سده چهارم و پنجم هجری قمری بود. وی همچنین در علم حدیث، کلام، فقه و تفسیر قرآن دانش های تخصصی آموزش دید. مهم ترین اثر وی الرسالة القشیریة نام دارد. او در زمانی زندگی می کرد که خلافت عباسیان در جهان اسلام حکم می راند و غزنویان در ایران فرمان می دادند. وی معاصر با ابوسعید ابوالخیر بوده است.
قشیری ار بزرگان تصوف در قرون چهارم و پنجم می باشد از اکابر علما و مشایخ متصوفه، نسبتش به یکی از خاندان هایِ عربیِ مهاجر به نیشابور یعنی بنی قشیر می رسد مادرش دختر محمد بن سلیمان استوایی سلمی است، بنابراین از سوی پدر قشیری و از سوی مادر سلمی بود.
ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن بن عبدالملک بن طلحه بن محمدقشیری