خنده زدن

( مصدر ) خندیدن .

خنده زدن. [ خ َ دَ / دِ زَ دَ ] ( مص مرکب ) خندیدن :
خنده خوش زآن نزدی شکرش
تا نبرد آب صدف گوهرش.سر که شود کاسته چون موی تو
خنده زند چون نگرد روی تو.هر زمان چون پیاله چند زنی
خنده در روی لعبت ساده.کسی که بوسه گرفتش بوقت خنده زدن
ببر گرفتن مهر گلابدان ماند.کارم به سینه تخم وفای تو کشتن است
چون عقل خنده می زند ازکار و کشت ما. || دمیدن. طلوع. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
چوپیش صبح روشن شد که حال مهر گردون چیست
برآمد خنده خوش بر غرور کامکاران زد.