چرامین

چراگاه، علفزار، جای چریدن حیوانات علفخوار
( صفت اسم ) ۱- چراگاه علفزار. ۲- کاه علف .

(چَ ) (اِمر. ) ۱ - چراگاه . ۲ - کاه ، علف .

چرامین. [ چ َ ] ( اِ ) بمعنی چرام است که چراگاه و علفزار باشد. ( برهان ). چراگاه. ( جهانگیری ). چرام و چراگاه و علفزار. ( ناظم الاطباء ). چرام. ( فرهنگ نظام ). چراگه. مرتع :
حسود شاه را در باغ امید
نمانده است از ثمر غیر از سبد چین
چو حیوانیست مانده در بیابان
ز بخت بد نه آب و نه چرامین.|| علف. ( صحاح الفرس ). بمعنی کاه و علف که به حیوان دهند اصح است. ( بهارعجم ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). علوفه. ( ناظم الاطباء ). رجوع به چراگاه و چراگه و چرام شود.

۱. چراگاه، علف زار، جای چریدن حیوانات علف خوار.
۲. کاه.
۳. علف: چو حیوانی ست مانده در بیابان / ز بخت بد نه آب و نه چرامین (شمس فخری: لغت نامه: چرامین )