چیدمان

هنر چیدمان یا هنر اینستالیشن (به انگلیسی: Installation art) هنر نصب یا راه اندازی آثار سه بعدی است که در آفرینش آن از عناصر و مواد مختلف در «فضا» یی مشخص و محدود استفاده می شود. این آثار اغلب سایت خاص و طراحی شده برای تبدیل و درک یک فضا هستند. اصطلاح هنر چیدمان به فضاهای داخلی مربوط می شود، در حالی که مداخلات بیرونی از این نوع، اغلب با نام هنر عمومی، هنر زمین یا هنر مداخله (مداخله هنری، تعامل با آثار هنری، مخاطب، مکان / فضا یا وضعیت قبلی) شناخته می شوند؛ با این حال، مرز بین این هنرها در مواردی با یکدیگر هم همپوشانی دارند. هنر نصب یا چیدمان می تواند به صورت موقت یا دائمی باشد. کارهای نصب شده در فضاهای نمایشگاهی مانند موزه ها و گالری ها، و همچنین فضاهای عمومی و خصوصی کاربرد دارد. ژانرهای چیدمان شامل طیف گسترده ای از مواد روزمره و طبیعی؛ همچنین رسانه های جدید از قبیل ویدئو، صدا، پرفورمانس (هنر اجرا)، کامپیوتر، واقعیت مجازی، اینترنت و… است که اغلب با کیفیتی متفاوت و «خاطره انگیز» انتخاب و به کار گرفته می شوند. از ویژگی های هنر چیدمان، فعال سازی یک محیط یا یک مفهوم با برخوردهای هنری است که اثر، مفهوم هویت می بخشد.هنر چیدمان در دهه ۱۹۷۰ مطرح شد، اما ریشه های آن را می توان در آثار هنرمندان قبلی از جمله مارسل دوشان و استفادهٔ او از «اشیاء حاضرآماده»، کورت شویترس با «اشیای هنری مرز»، به جای مجسمه سازی های سنتی جستجو کرد.
جوئن بروسا
مارسل دوشان
کورت شویترس
ماوریتزیو کولینی
کلاس اولدنبورگ
ادوارد کینهولتز
جورج سگال
دن فلاوین
رابرت اسمیتسون
والتر د ماریا
جودی شیکاگو
ریچارد سرا
جوزف کوسوت
ان همیلتون
دیوید همنز
جودی فاف
چن ژن
سبک های استفاده شده در هنر چیدمان بسیار متنوع هستند؛ از انتزاعی (آبستره) گرفته تا روایی، از سیاسی تا صرفاً نظری، اثری موقتی یا ماندگار.
نام گذاری این سبک هنری در دهه ۱۹۷۰ بود ولی پیشروان آن متعلق به اوایل قرن بیستم بودند. در اواخر دهه ۱۹۱۰ جلوه هایی از هنر چیدمان در آثار هنرمندانی که می خواستند فراتر از قراردادهای مرسوم هنر نقاشی و مجسمه سازی بروند دیده می شد. این افراد معتقد بودند هنرهای زیبا باید با معماری درآمیخته شود.
در سال ۱۹۸۹ – نگارخانه واحد ۷ لندن به هنر چیدمان اختصاص یافت و زمینه ساز تأسیس موزه چیدمان گردید.